Ze was verder gegaan. Een « nieuwe start », zei ze. Blijkbaar was verpleegster spelen niet zo romantisch als geheime minnares spelen.
Daniel belde me vanuit het ziekenhuis. Huilend. Zijn excuses aanbiedend. Hij vertelde me dat hij de grootste fout van zijn leven had gemaakt.
Ik ben er een keer geweest. Voor afsluiting, niet voor vergeving.
Ik stond naast zijn bed, keek naar de man die ik ooit had gered, en voelde… niets. Geen haat. Geen liefde. Alleen maar helderheid.
‘Ik heb je een nier gegeven,’ zei ik zachtjes. ‘Maar ik ben klaar met je mijn leven te geven.’
Ik liep weg.
Vandaag ben ik aan het herstellen. Langzaam maar zeker. Ik richt me op mijn kinderen. Op mijn gezondheid. Op het heropbouwen van iets eerlijks. Het litteken op mijn lichaam is permanent, maar het herinnert me aan mijn kracht, niet aan mijn verlies.
Als ik één ding heb geleerd, dan is het dit:
Je kunt iemand je lichaam, je loyaliteit, je liefde geven, en toch kan die persoon je nog steeds verraden.
Maar karma vergeet niet.
En ik ook niet.
