De lamp straalde een zacht licht uit. Ik haalde diep adem… Klaar voor alles. Of dat dacht ik.
En wat ik zag benam me letterlijk de adem: mijn dochter zat op de grond met een koptelefoon op en legde vol passie wiskundige formules uit aan haar vriendin, die volledig verdwaald was voor haar notitieboekje. Om hen heen is een slagveld van plakbriefjes, markeerstiften en een bord zelfgemaakte koekjes, nog onaangeroerd.
Een scène die alles in perspectief plaatst
Ik stond daar zonder een woord te zeggen, me opgelucht en een beetje beschaamd tegelijk. Mijn dochter keek me met wijd opengesperde ogen aan:
« Mam, gaat het? »
