Hij sloot zich weer aan bij zijn robotica-club, pakte oude hobby’s weer op en lachte weer – oprecht, ongedwongen gelach. Zijn leraren merkten de transformatie op en riepen hem aan het einde van het jaar uit tot ‘Meest veerkrachtige leerling’. Toen hij me in het publiek zag zitten en naar hem teruglachte, wist ik dat het herstel was begonnen.
Nu woont Mason fulltime bij me en voelt ons huis weer levendig aan. Zijn muziek klinkt door de gang, zijn bureau ligt vol notitieboekjes en zijn hoopvolle aantekeningen sieren de muren. Hij maakt grapjes over mijn ouderwetse telefoon, onderhandelt over nieuwe haarverf en – het allerbelangrijkste – aarzelt niet langer om hulp te vragen. En ik heb iets essentieels geleerd: liefde gaat niet alleen over ruimte geven, maar ook over weten wanneer je moet ingrijpen.
Mason had geen afstand nodig; hij had stabiliteit nodig, iemand die de subtiele signalen opmerkte, iemand die bereid was er te zijn wanneer stilte een smeekbede werd. En ik ben elke dag dankbaar dat ik aandachtig genoeg heb geluisterd om te horen wat mijn zoon niet kon zeggen.
