Margaret arriveerde bij Toms kantoor met een lunch die ze zelf had ingepakt, in de hoop de vonk tussen hen te laten overslaan. « Blijkbaar ben ik vergeten dit voor je in te pakken, » zei ze, in een poging opgewekt te klinken. « Drukke dag? » vroeg ze toen ze zijn kantoor binnenkwam.
Ik ontdekte dat mijn man een tweede telefoon had en besloot hem te volgen
“Overweldigd,” antwoordde Tom snel, ook al suggereerde zijn computerscherm het tegenovergestelde.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Shutterstock
Met een ongewone en wanhopige beweging ging Margaret op de rand van haar bureau zitten en sloeg haar benen over elkaar in een poging de verleiding van hun verkeringstijd af te weren, maar ze struikelde en viel op de grond. Toms lach, hoog en kort, vulde het kantoor.
« Oh mijn God, Margaret! Laat me je helpen, » bood hij aan, zijn aanraking koud en afstandelijk.
Margarets gezicht kleurde rood van schaamte en woede. Ze had het gevoel dat ze niet thuishoorde in Toms wereld. « Weet je nog dat we het erover hadden om iets wilds te doen op je kantoor? » Ze probeerde het opnieuw, in de hoop de kloof tussen hen te overbruggen.
‘Margaret, ik moet echt weer aan het werk,’ zei Tom, terwijl hij het onderwerp ontweek en haar alvast naar de deur leidde.
Hij deed de deur voor haar open en ze liep met een zwaar hart naar buiten.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Shutterstock
Terwijl de deur achter haar dichtvalt en de man die ze niet meer kende opsluit, loopt Margaret door de gang, het ritmische klikken van haar hakken nu langzamer. Haar vingers krullen om de randen van haar handtas, haar nagels graven in het leer terwijl ze voor Toms bureau stopt.
Het gezoem van de stad leek te vervagen tot een ver gemompel, waardoor de echo van Toms desinteresse in haar oren bleef hangen. Ze keek naar de lucht, met tranen in haar ogen.
« Tom! » riep ze zachtjes toen hij een paar minuten later naar buiten kwam en zijn jas dichtknoopte tegen de kou. « Ik dacht dat we misschien… je weet wel, vanavond een kleine verrassing konden hebben. Thuis. »
Maar Tom wuifde haar pogingen weg. « Dat klinkt leuk, Marge, maar ik heb een berg papierwerk, » zei hij. « Ik ga de hele nacht doorwerken. Ik ben waarschijnlijk pas morgenochtend thuis. »
« Oh, ik begrijp het. Werk gaat voor. »
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Shutterstock
Margaret keek hem na en voelde dat hun liefde verdween.
Toen ze thuiskwam, werd ze gekweld door de stilte. Ze had geen idee hoe ze het moest oplossen. Maar toen kwamen haar dochters, Lisa en Rosa, binnen en leidden haar af van haar verontrustende gedachten.
« Mam, er is iets anders aan je vandaag. Is alles goed? » vraagt Lisa bezorgd.
Margaret probeerde te glimlachen. Het voelde goed om te weten dat ze om haar gaven. En toen zei Rosa iets aardigs: « Mam, je bent echt mooi, weet je? »
Deze woorden gaven Margaret een sterker gevoel. Ze besefte dat ze niet hoefde te wachten tot Tom haar opmerkte. Ze had haar dochters, en dat was genoeg.
Met hernieuwde energie zei ze tegen hen: « Weet je wat, meiden? Alles komt goed. Zelfs beter dan goed. »
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Shutterstock
Het was alsof ze zei dat ze klaar was met verdrietig zijn omdat Tom niet meer om haar gaf. Alsof ze klaar was om alles onder ogen te zien wat er op haar pad kwam, alleen zij en haar dochters.
Nadat ze de meisjes had ingestopt, opende Margaret haar oude ladekast. Ze bladerde door de versleten pagina’s van haar leren adresboekje tot de naam van Toms baas, meneer Dickens, verscheen. Ze herinnerde zich de woorden van meneer Dickens over zijn dochter: « Parel is het juweel van mijn leven. »
Margaret zweeg even en vroeg zich af of ze wel het juiste deed. Maar ze had geen andere keus.
