Davids zorgvuldig opgebouwde dubbelleven stortte in een oogwenk in. De dromen van het vaderschap, de geheime plannen, het web van leugens – het stortte allemaal af. Hij had zijn huwelijk, zijn reputatie en zijn toekomst op het spel gezet en hij verloor alles.
Rachel verdween kort daarna, verliet de staat en verbrak de banden. David bleef achter met niets anders dan gefluister en geruchten die om hem heen wervelden.
Emma’s rustige uitgang
Tegen die tijd was Emma al verhuisd naar haar eigen appartement. Met kalme vastberadenheid vroeg ze de scheiding aan. Er waren geen schreeuwwedstrijden, geen dramatische confrontaties.
Toen David op een avond opdook, slordig en smekend, gaf ze hem de papieren.
‘Emma, alsjeblieft,’ smeekte hij met schorre stem. « Ik heb een vreselijke fout gemaakt. Maar jij bent mijn vrouw. Jij bent degene van wie ik hou. »
Emma lachte bitter. « Je hield genoeg van haar om te dromen over het opvoeden van een kind met haar. Beledig me niet door te doen alsof ik je prioriteit was. »
David zakte in een stoel, zijn gezicht begraven in zijn handen. Hij had geen excuses meer.
Leven na verraad
Voor Emma was de genezing niet onmiddellijk. Het kwam in kleine stapjes – leunen op vrienden, focussen op haar carrière als marketingdirecteur en langzaam de vrouw herontdekken die ze was geweest voordat het verraad haar vonk dofde.
In eerste instantie dacht ze dat ze haar kans op wraak had gemist. Maar na verloop van tijd realiseerde ze zich dat ze David niet hoefde te vernietigen. Het leven had hem al de wreedste straf gegeven die mogelijk was.
De laatste keer dat ze hem zag, was in het gerechtsgebouw. Hij zag er kleiner uit, hol, uitgeput door spijt. Toen de scheiding was afgerond, reikte hij naar haar hand.
« Ik had nooit gedacht dat we zo zouden eindigen, » fluisterde hij.
Emma trok zich terug. « Ik ook niet. Maar je hebt dit bed opgemaakt, David. Nu lig je erin. »
Ze liep de lentelucht in, voor het eerst in jaren vrij. De pijn bleef hangen, maar dat gold ook voor iets sterkers: een stille veerkracht geboren uit overleven.
David bleef ondertussen alleen in het huis dat ze ooit deelden – achtervolgd door herinneringen aan een kind dat niet van hem was en een huwelijk dat hij met zijn eigen handen had vernietigd.
Emma had geen wraak nodig gehad. Hij had het zichzelf aangedaan.
En dat was het einde dat hij nooit zag aankomen.
