Nacht na nacht verdroeg ze zijn leugens – de ‘late projecten’, de weekendtrips, de weekendtassen. Ze slikte haar woede in stilte in, terwijl ze toekeek hoe zijn dubbelleven zich voor haar ogen ontvouwde.
Maar toen Rachel eindelijk beviel, bereikte de stille storm in Emma zijn breekpunt.
In het ziekenhuis
Emma was natuurlijk niet uitgenodigd. Ze hoorde David aan de telefoon tegen zijn moeder fluisteren en beweerde dat hij op een ‘locatievergadering’ was. Dat was de druppel.
Ze trok haar haar naar achteren, trok een spijkerbroek en een trui aan en reed naar het Mercy General Hospital, haar handen grepen het stuur vast totdat haar knokkels wit werden.
Op de kraamafdeling volgde ze het geluid van het gelach tot ze de juiste kamer vond. De deur stond op een kier.
Inside, Rachel lay exhausted but radiant, her dark hair plastered to her forehead. A nurse handed her a newborn wrapped in a blue blanket. David stood at her side, tears streaming down his cheeks, cradling the baby as though he had waited his entire life for this moment.
The sight stabbed Emma’s chest like a knife. This was the man who once stayed up dreaming with her about family road trips and baby names — dreams that never came true. Now he was living them with someone else.
She almost turned away, until Rachel’s soft voice carried into the hall.
“Doesn’t he look just like you?”
David laughed, brushing a finger over the baby’s cheek. “Yeah… he does.”
But Emma froze. From where she stood, she saw what they didn’t. The baby’s features — the dark complexion, the textured hair — bore no resemblance to David.
Her heart pounded. Could it be?
