Hij liep terug naar zijn grootmoeder, wier ogen vol tranen stonden, en stak zijn hand uit. « Oma, mag ik met u dansen? » Terwijl het applaus door de zaal galmde en de spot plaatsmaakte voor respect, dansten Lucas en Doris. Voor het eerst was ze niet langer onzichtbaar; ze werd geëerd.
Later bracht Sasha hem punch. « Voor de goede orde, » zei ze met een warme glimlach, « ik denk dat dat de beste date-keuze voor het schoolbal was die iemand dit jaar heeft gemaakt. » Lucas gaf toe dat hij ook had gehuild, zich bewust van de overweldigende emotie die gepaard ging met het eren van de vrouw die hem het leven had gegeven. De volgende maandag vond Doris een briefje op haar kluisje in de personeelskamer, simpelweg ondertekend met « — Kamer 2B », met een oprechte verontschuldiging: « Bedankt voor alles. Het spijt ons, oma Doris. » Ze stopte het in haar zak, wetende dat haar waardigheid was hersteld door de moed van de kleinzoon die ze had opgevoed. Lucas, door ervoor te kiezen de vrouw te eren die haar leven voor hem had opgeofferd, kreeg de belangrijkste les van allemaal: het besef dat ware waarde niet in status ligt, maar in onvoorwaardelijke liefde en diepe integriteit.
