Omdat ik al een plan had… een plan dat ze niet kon voorzien.
Terwijl we ons klaarmaakten om te vertrekken, bleef ze nerveuze vragen stellen. « Wat als iedereen ons veroordeelt? Wat als je vrienden het raar vinden? Wat als ik je grote avond verpest? »
Ik hield haar hand stevig vast. « Mam, jij hebt mijn hele wereld vanuit het niets opgebouwd. Het is absoluut onmogelijk dat je dat kunt verpesten. Geloof me maar. »
Mike fotografeerde ons vanuit alle denkbare hoeken, met een brede glimlach alsof hij de loterij had gewonnen. « Jullie zijn geweldig. Vanavond wordt een bijzonder moment. »
Hij had onmogelijk kunnen weten hoe accuraat die voorspelling zou blijken te zijn.
« Mam, jij hebt mijn hele wereld vanuit het niets opgebouwd. Het is absoluut onmogelijk dat je dit moment verpest. Geloof me maar. »
We kwamen aan op het schoolplein, waar de leerlingen zich verzamelen voor de grote ceremonie. Mijn hart bonkte in mijn keel, niet van angst, maar van immense trots.
Ja, mensen keken naar ons. Maar hun reacties ontroerden mijn moeder diep, op een positieve manier.
De andere moeders complimenteerden haar met haar uiterlijk en haar kledingkeuze. Mijn vrienden omringden haar met oprechte genegenheid en enthousiasme. De leerkrachten onderbraken hun gesprekken om haar te vertellen dat ze er prachtig uitzag en dat mijn gebaar ontzettend ontroerend was.
Moeders angst verdween. Haar ogen glinsterden van de tranen van dankbaarheid en haar schouders ontspanden zich eindelijk.
Dat was het moment waarop Brianna haar afschuwelijke daad beging.
Ja, mensen keken naar haar.
Maar hun reacties ontroerden moeder op de best mogelijke manier.
Terwijl de fotograaf de groepjes aan het opstellen was, verscheen Brianna in een glinsterende outfit die waarschijnlijk iemands maandhuur had gekost. Ze ging bij haar groepje staan en verhief haar stem over de binnenplaats. « Wacht, waarom is zij hier? Heeft iemand het schoolbal verward met een familiedag? »
De stralende uitdrukking van mijn moeder verdween als sneeuw voor de zon. Ze kneep zo hard in mijn arm dat het pijn deed.
Een nerveus lachje ging door Brianna’s groep.
Brianna voelde mijn kwetsbaarheid aan en reageerde met een zoete, venijnige opmerking. « Dit is echt gênant. Neem het niet persoonlijk, Emma, maar je bent veel te oud voor dit evenement. Het is voor de studenten, begrijp je? »
Moeder leek klaar om weg te rennen. Ze werd bleek en ik voelde dat ze probeerde aan ieders aandacht te ontsnappen.
« Wacht, waarom is ZIJ hier? Heeft iemand het schoolbal aangezien voor een familiebezoek? »
Woede overspoelde me als een lopend vuur. Elke spier in mijn lichaam schreeuwde om wraak. In plaats daarvan zette ik mijn kalmste, meest verontrustende glimlach op.
« Interessant standpunt, Brianna. Ik waardeer het enorm dat je het met ons deelt. »
