« Oké, mijn liefste. Ik zie je heel snel. Ik hou van je. »
“Ik hou ook van jou, mam.”
Ik hing op en bleef even verstijfd zitten, de telefoon stevig in mijn hand geklemd, mijn eigen ademhaling hoorbaar in de stille keuken. Ze had het codewoord gebruikt. Ze had me nodig. En ze had het briljant gedaan.
Ik pakte mijn autosleutels en was binnen dertig seconden de deur uit, sneller rijdend dan ik had moeten doen, mijn gedachten raasden door een razende stroom van mogelijkheden. Wat gebeurde er? Waarom nu? David had haar nog nooit, maar dan ook nooit pijn gedaan. Maar als ze de behoefte voelde om ons meest serieuze gereedschap te gebruiken, was er iets vreselijk mis.
Toen ik bij Davids huis aankwam, liep ik de oprit op en klopte met een ferme, vaste hand op de deur. Tot mijn verbazing was het niet hij die opendeed, maar een vrouw die ik niet herkende. Ze was in de dertig, met donker haar in een strakke paardenstaart en scherpe, indringende ogen die zich vernauwden toen ze me zag.
“Kan ik u helpen?” vroeg ze kortaf, haar toon grensde aan vijandigheid.
« Ik kom mijn dochter ophalen, Grace, » zei ik, terwijl ik mijn eigen toon koel en kalm hield. « Is David thuis? »
« Hij is gewoon even naar buiten gelopen om naar de winkel te rennen, » zei ze koel, zonder zich van de deuropening te verroeren. « Maar Grace is hier. En jij? »
« Ik ben Julia, » antwoordde ik, mijn geduld begon al op te raken. « Grace’s moeder. »
De houding van de vrouw verstijfde bijna onmerkbaar. Iets – ergernis? wrok? – gleed over haar gezicht. « O. Ik ben Michelle. Davids vriendin. Ik woon hier nu. »
De woorden verrasten me compleet. Hij had nooit gezegd dat hij met iemand samenwoonde. Hij had nooit over Michelle gesproken. En hij had me al helemaal nooit verteld dat Grace weekenden onder het dak van een volslagen vreemde doorbracht. Ik slikte de hete golf van irritatie weg. Dit was niet het moment voor die ruzie.
« Nou, Michelle, » zei ik met een geforceerde, broze beleefdheid, « graag. Ik bedacht me net dat Grace morgen een vroeg schoolproject moet inleveren, en ik wil dat ze vanavond thuiskomt om het af te maken. Het was me helemaal ontgaan. Ik laat het David weten. Kun je haar alsjeblieft voor me halen? »
Ze keek sceptisch, haar armen over elkaar geslagen, een duidelijke barrière. « Hij zal niet blij zijn dat je het schema verandert. »
« Ik regel David wel, » zei ik kortaf, mijn beleefdheid verdween. « Grace, alsjeblieft. »
Na een gespannen stilte die een eeuwigheid duurde, stapte ze eindelijk opzij. « Prima. »
Binnen voelde het huis anders. Kouder. Grace lag opgerold aan het uiteinde van de bank met een kleurboek, ze zag er klein en eenzaam uit. Toen ze me zag, spoelde er een golf van opluchting over haar gezicht, zo zichtbaar dat mijn borst er pijn van deed. Ze zei geen woord, stond gewoon op, klemde haar boek als een schild tegen haar borst en liep naar me toe.
« Klaar om te gaan, lieverd? » vroeg ik, met zachte stem.
Ze knikte zwijgend, haar ogen gericht op de vloer. Michelle keek ons met samengeknepen, wantrouwende ogen aan, maar ze hield me niet tegen. Ik legde mijn hand op Grace’ rug, leidde haar de deur uit en stapte zo snel mogelijk in de auto, zonder dat het leek alsof ik van een plaats delict vluchtte.
De eerste paar minuten van de rit bleef ze volkomen stil en staarde ze uit het raam naar de voorbijrijdende huizen. Uiteindelijk verbrak ik de stilte, met een zachte stem. « Gaat het wel, lieverd? »
Eerst knikte ze alleen maar. Maar toen begonnen haar smalle schouders te trillen en rolden er stille tranen over haar wangen. « Mam, » fluisterde ze, haar stem verstikt van emotie, « Michelle is gemeen als papa er niet is. »
Ik klemde het stuur zo stevig vast dat mijn knokkels wit werden. « Wat bedoel je, schat? Vertel me alles. »
« Ze zegt dat ik irritant ben, » fluisterde ze, de woorden rolden eruit nu ze veilig was. « Ze zegt dat ik hier niet de hele tijd zou moeten zijn, dat ik in de weg loop. Ze zei dat als ik het ooit aan papa zou vertellen, hij me niet zou geloven, omdat hij van haar houdt, en ik ben nog maar een kind. Soms zegt ze dat ik op mijn kamer moet blijven, zodat zij en papa ‘volwassen tijd’ kunnen hebben. En… en vandaag pakte ze mijn pakje sap en zei dat ik geen snoepje verdiende omdat ik met mijn kleurpotloden had geknoeid. Papa was niet eens thuis. »
De woede die in me opwelde was witheet, een beschermende, oerwoede. Hoe durft deze vrouw mijn kind als een last, een obstakel te behandelen?
« O, Grace, » zei ik, terwijl ik mijn stem zacht hield, zelfs terwijl mijn hart bonsde van woede. « Je hebt precies het juiste gedaan door het me te vertellen. Ik ben zo, zo trots op je dat je zo dapper bent. »
Ze snuffelde. « Ik durfde het niet aan de telefoon te zeggen, dus zei ik bosbessen. Ik wist niet wat ik anders moest doen. »
« Je hebt het perfect gedaan, » verzekerde ik haar, terwijl ik haar hand kneep. « Je hoeft nooit meer bij haar in de buurt te zijn als je dat niet wilt. Ik beloof het. Ik zal ervoor zorgen. »
Tegen de tijd dat we thuiskwamen, was ze rustiger, opgerold op de bank met haar favoriete knuffelkonijn. Toen ze eenmaal zat met een film en een bak popcorn, liep ik naar de andere kamer en belde David.
Hij nam op bij de eerste beltoon. « Julia? Wat is er gebeurd? Michelle flipt. Ze zei dat je Grace zomaar kwam halen zonder enige uitleg. »
« Jawel, » zei ik met een scherpe, koude stem. « Ik heb haar meegenomen omdat Grace vanavond ons codewoord gebruikte, David. Ze gebruikte het noodsignaal om uit dat huis te komen. »
Hij zweeg even. « Waar heb je het over? Een codewoord? »
