Tuurlijk, ik had een relatie met Marcus, een aannemer met ruwe handen en een teder hart, die niet begreep waarom ik niet na zes maanden bij hem introk. En toen met James, een gescheiden accountant, die perfect leek totdat ik me realiseerde dat hij op zoek was naar een moeder voor zijn tienerzonen, geen partner.
Onlangs had ik Paul, een ontwerper die mijn passie voor mid-century modern esthetiek deelde, maar niet mijn wens om onze levens gescheiden te houden. Elke relatie eindigde op dezelfde manier: ze wilden meer dan ik bereid was te geven, en begrepen niet dat mijn onafhankelijkheid geen fase of angst was die overwonnen moest worden, maar een fundamenteel onderdeel van mij.
Je komt er alleen achter, sneerde Ry tijdens ons laatste kerstavonddiner na onze derde bourbon. « Geen enkele man wil een vrouw die denkt dat ze hem niet nodig heeft. Gelukkig ben ik niet op zoek naar een man die nodig is, » antwoordde ik, terwijl ik mama hielp de tafel af te ruimen terwijl Kimmy door haar telefoon zat te scrollen, zogenaamd haar online boetiek beherend, die in zes maanden tijd precies drie artikelen had verkocht.
Dat is drie maanden geleden, en sindsdien heb ik met succes alle familiebijeenkomsten vermeden. De laatste tijd belt mijn moeder vaker, vol met gesprekken en opmerkingen over hoe moe Kimmy eruitziet, hoe gestrest Derrick is door het trage werktempo, hoe de kinderen ruimte nodig hebben om te rennen. Ik heb de kunst van het maken van aangename geluiden geperfectioneerd terwijl ik mijn schema in gedachten doorneem, dankbaar voor de afstand die mijn succes me heeft opgeleverd.
Mijn huis werd mijn fort, en elke kamer weerspiegelde mijn smaak en keuzes. De woonkamer met zijn strakke lijnen en zorgvuldig geselecteerde kunstwerken, de studeerkamer waar ik tot diep in de nacht schetsen maakte, de hoofdslaapkamer met zijn zelfontworpen platformbed en de met militaire precisie ingerichte inloopkast. En altijd, altijd, keerde ik terug naar de keuken, waar ik met mijn handen over de gladde aanrechtbladen streek, de lampen boven het kookeiland rechtzette en kleine aanpassingen deed om de perfectie te behouden. Ik had moeten weten dat dit fort een te verleidelijk doelwit was.
In families zoals de mijne wordt succes niet gevierd. Het wordt afgekeurd, begeerd en uiteindelijk aangevallen. Maar die dinsdagochtend, terwijl ik me voorbereidde op een klantgesprek, koffie zette in mijn smetteloze keuken en het ochtendlicht door de ramen stroomde, zoomde ik in om het vast te leggen. Ik voelde niets dan voldoening.
Die middag ging de telefoon, net toen ik een voorstel voor een renovatieproject in een historische wijk aan het afronden was. Kimmy’s naam op het telefoonscherm was zo ongewoon dat ik even bleef staan. Normaal gesproken communiceerde ze via onze moeder en verkoos ze de buffer van moederlijk schuldgevoel boven directe confrontatie. Ik nam bijna niet op. Achteraf gezien heb ik er spijt van, maar familie, zelfs een gebroken en gecompliceerde, heeft de neiging je terug te trekken in haar sferen, net wanneer je denkt dat je de ontsnappingssnelheid bereikt hebt. Rachel, oh, godzijdank dat je hebt opgenomen. Kimmy’s
De stem was hoog en klonk oprecht bezorgd. Op de achtergrond hoorde ik het geluid van de bouw, het boren, het hameren en het schreeuwen van instructies. « Wat is er gebeurd? » vroeg ik, terwijl ik spijt had van de bezorgdheid in mijn stem. « Het is een ramp. »
Ons appartement, de huisbaas is zonder waarschuwing begonnen met de renovatie. Ze zijn letterlijk de muren aan het afbreken. We kunnen nergens heen. » Haar stem brak. De kinderen zijn doodsbang dat Derricks ploeg niet kan werken omdat al hun apparatuur binnen vastzit, en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik sluit mijn ogen en fantaseer waar dit naartoe gaat. Heb je al gebeld? Het huis van mama is te klein.
Je weet dat Ray de logeerkamer nu als kantoor gebruikt. We hebben een hotel geprobeerd, maar Derericks werk is traag. Ze zweeg even en liet de financiële gevolgen in de lucht hangen. « Kimmy, maar een weekje, Rachel, alsjeblieft. De aannemer heeft beloofd dat ze binnen een week klaar zouden zijn. We zullen als geesten zijn. Je zult niet eens merken dat we er zijn. De kinderen mogen de logeerkamer delen. Dererick en ik nemen de bank. »
We hebben gewoon een veilige plek nodig tot ze klaar zijn. Ik keek rond in mijn smetteloze woonkamer en zag speelgoedautootjes op de houten vloer en plakkerige vingerafdrukken op de muren voor me. Maar toen hoorde ik iets op de achtergrond dat klonk als Bella die huilde. En mijn vastberadenheid wankelde. Een week, zei ik vastberaden. En er zijn regels.
Geen speelgoed in de woonkamer, geen eten buiten de keuken, en absoluut niemand raakt iets aan in mijn keuken. Dit is niet alleen mijn privéruimte. Het is mijn kunsttentoonstelling. Klanten komen hier natuurlijk. Oh, Rachel, dank je wel. Je redt ons. We zijn er vanavond rond 18.00 uur, als dat goed is. Alleen handbagage, niets ernstigs.
Nadat we hadden opgehangen, bracht ik de rest van de middag door met het beveiligen van het huis tegen klanten. Breekbare spullen gingen in hoge kasten. Ik verplaatste mijn designportfolio naar een afgesloten kantoor. Ik plaatste zelfs kindersloten op de keukenkastjes waar ik mijn fijne kristalservies bewaarde. Op een dag zei ik tegen mezelf dat ik alles wel een week lang aankon.
Om kwart over zes hoorde ik autodeuren dichtslaan op de oprit, meervoud. Ik liep naar het raam en voelde een knoop in mijn maag. Niet één auto, maar drie. Ze verwachtten Kimmy’s minivan. De pick-uptruck, geladen met wat eruitzag als bouwmachines, was er niet. Het derde voertuig was ook geen gammele limousine, waaruit vier mannen, allemaal in werklaarzen en met gereedschapstassen, klommen.
Ik deed de voordeur open voordat ze konden kloppen. Wat is er? Kimmy rende de trap op, een en al glimlach, want ze had al een landingsplek gevonden. O, Derricks team. Ze moeten hun gereedschap ergens opbergen, want het appartement zit op slot. Ze blijven maar een week, zoals ik al zei. Kimmy, zei ik.
Ik weet het, ik weet het. Ze brengen gewoon wat spullen weg. Ze liep langs me heen het huis in, en taxeerde het al alsof het haar eigen huis was. Wauw, je hebt echt iets bijzonders gedaan met deze plek. Die muurkleur is een beetje koud, vind je niet? Ik zou voor iets warmers gaan. Derek volgde me en knikte ongemakkelijk voordat hij zijn team aanstuurde.
Zet alles maar netjes in de garage, belde hij. Morgen regelen we het wel. Er is geen plek in de garage, zei ik. Daar bewaar ik de monsters van mijn klanten. In de hoek van de woonkamer. Toen besloot Kimmy, die het verkeer al regelde: « Kinderen, breng de zakjes naar de logeerkamer van tante Rachel. Pas op, raak niets aan. »
Binnen enkele minuten veranderde mijn opgeruimde huis in chaos. Gereedschapstassen en dozen vol apparatuur stonden opgestapeld in de woonkamer. Kinderkoffers, veel meer dan sporttassen, werden door de gang gesleept. En Dereks ploeg haastte zich door mijn huis, stoffige voetafdrukken achterlatend op de vloeren. « Derek, » riep een van hen.
Waar wil je een tegelzaag? Een tegelzaag? Ik draaide me naar mijn zus. Waarom heb je een tegelzaag nodig? O, het is voor de badkamerrenovatie, zei Kimmy nonchalant. Ik controleer de stevigheid van de bankkussens. Die ze gaan leggen nadat de eigenaar klaar is met de renovatie. Maak je geen zorgen, alles is ingepakt. Om acht uur ‘s ochtends leek mijn huis wel een bouwplaats.
De crew was al vertrokken, maar voordat ze dat konden doen, kwam een van hen mijn toilet binnen en liet het vol sigarettenrook achter. De kinderen waren overstuur door de chaos in de gangen, ondanks mijn herhaalde smeekbeden om kalmte. Derek nam de controle over mijn tv over en zette mijn zorgvuldig geselecteerde streamingdiensten op een sportzender op maximaal volume.
« Kinderen moeten eten, » kondigde Kimmy aan, terwijl ze naar mijn keuken liep. « Ik heb pasta, » begon ik. Aiden eet alleen kipnuggets. Bella heeft een macaroni-met-kaas-fase. Je vindt het toch niet erg als ik pizza bestel? Ik ben uitgeput van al deze stress. Toen ik die avond naar mijn slaapkamer vluchtte, voelde mijn huis vreemd aan.
De deur naar de logeerkamer was als een pot, met koffers verspreid over de vloer en overal speelgoed. De tv in de woonkamer stond nog steeds hard aan en vanuit de keuken hoorde ik Kimmy door mijn kastjes rommelen en mijn luxe apparatuur bewonderen. De tweede dag was nog erger. Ik werd wakker en zag dat Dereks team terug was en mijn oprit als verzamelpunt gebruikte voordat ze naar hun respectievelijke klussen gingen.
Ze dronken koffie uit mijn espressomachine, waardoor er koffiedik op mijn voorheen smetteloze aanrechtbladen lag. Kimmy zat ‘s middags nog in haar pyjama en zei tegen de kinderen dat ze rustig moesten spelen, terwijl ze op mijn bank door haar telefoon scrollde. « Moeten jullie nergens anders zijn? » vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn toon neutraal te houden. « Het is zo moeilijk om in chaos te werken, » zuchtte ze dramatisch.
« Mijn online bedrijf heeft echt wat stabiliteit nodig, weet je, maar maak je geen zorgen om ons. We zijn hier gewoon aan het ontspannen. » Die avond verscheen er een nieuwe lichtstraal. Hij verscheen zonder waarschuwing voor mijn deur, met zijn sporttas in de hand. « Ik hoorde dat er een familiebijeenkomst is, » kondigde hij aan, terwijl hij zich langs me heen wurmde.
« Ik kan mijn kleinkinderen niet ergens laten wonen zonder eerst te controleren. » « Mooie plek, Rachel. Een beetje steriel, maar wel fijn. Het is geen hotel, » zei ik met opeengeklemde tanden. « Familie helpt familie, » antwoordde hij, terwijl hij al in mijn favoriete stoel zat. « Dat is wat jullie carrièrevrouwen nooit begrijpen. Te druk met jullie dure banen om te onthouden wat belangrijk is. »
Op dag drie hadden mijn wekelijkse gasten mijn ruimte volledig gekoloniseerd. Ry domineerde de woonkamer en gaf ongevraagd commentaar op alles, van mijn interieurkeuzes tot mijn onnatuurlijke single-zijn. Kimmy ontdekte mijn thuiskantoor en richtte wat zij een tijdelijke werkruimte noemde in, waarbij ze haar dubieuze zakelijke spullen op mijn tekentafel uitspreidde.
De kinderen, hoe schattig ze ook waren, veranderden mijn gangen in racebanen en de gastenbadkamer in wat leek op een testterrein voor glitterbommen. Maar het waren de overtredingen in de keuken die het meeste pijn deden. Ondanks mijn expliciete instructies betrapte ik Derek erop dat hij restjes Chinees eten in de magnetron opwarmde op mijn fijne servies. Kimmy herschikte mijn kruidenrek om het intuïtiever te maken, en iemand van wie ik vermoedde dat het Ry was, gebruikte mijn professionele messenset om verpakkingen te openen, waardoor er krasjes in de messen achterbleven.
Het is gewoon de keuken. Kimmy lachte toen ik protesteerde. « Je bent zo gespannen. Dingen zijn er om gebruikt te worden, Rachel. » Elke avond daarvoor verstopte ik me in mijn slaapkamer en luisterde naar de geluiden in mijn huis, vol mensen die niet begrepen of respecteerden wat het voor me betekende. Derricks team zette hun ochtendvergaderingen voort en bracht nu ontbijtsandwiches die vettige vlekken op mijn veranda achterlieten.
Rays opmerkingen werden steeds botter, vooral na de avondborrels. En Kimmy’s tijdelijke team groeide dagelijks naarmate er voorraden in de gangen verschenen. Op donderdag telde ik de uren. Nog drie dagen. 72 uur. Ik kon alles 72 uur volhouden. Ik concentreerde me op mijn werk, bleef laat op met klanten en vond redenen om het huis tot bedtijd te mijden.
Toen gooide Kimmy weer een bom. Ik was net terug van een late consultatie en trof haar in de keuken aan, iets tekenend in haar notitieboekje. « Dus, een kleine verandering in de plannen, » begon ze, mijn blik ontwijkend. « Onze verbouwing is op een probleem gestuit. Iets met vergunningen duurt misschien nog wel twee weken. Maar eerlijk gezegd, Rachel, alles gaat geweldig. »
De kinderen zijn dol op een tuin. Derricks team is hier veel productiever, en ik heb deze week drie dingen verkocht vanuit jouw thuiskantoor. Het is net alsof het lot het wil. Ik staarde naar haar woorden en kon ze niet geloven. Achter haar zag ik haar stofstalen op mijn keukenmuren spelden. Mijn keukenmuren? Twee weken? Ik heb het gehaald.
Misschien drie, hooguit. Eigenlijk wilde ik met je over de keuken praten. De keuken? Mijn stem klonk gevaarlijk laag. Kimmy klaarde op, ze dacht dat mijn toon interessant was. Ja. Ik dacht dat deze ruimte zoveel potentie had, maar het is zo klinisch. Helemaal wit en staal. Ik zie hier landelijke chic.
Warm hout, misschien wat open planken, een duidelijk ander wandpaneel, iets met karakter. Ik kneep in het aanrechtblad tot mijn knokkels wit werden. Dit is een professionele showkeuken. Ik gebruik hem voor klantpresentaties. Daarom heeft hij warmte nodig. Ze pakte haar telefoon en scrolde door Pinterest. Kijk, ik heb de perfecte inspiratie gevonden.
We zouden deze transformatie zelfs in mijn portfolio kunnen vastleggen. Van koud naar knus, een keukenmake-over door Kimberly Monroe Interiors. Nee. Ze keek op, verrast door de vastberadenheid in mijn stem. Rachel, wees niet zo stijfjes. Verandering kan goed zijn. En eerlijk gezegd, met Derricks team hier al, zouden we het heel goedkoop kunnen doen. Ze zijn hem een gunst verschuldigd.
Ik zei: « Nee, het is mijn huis, mijn keuken, mijn beslissing. » Haar gezicht veranderde en haar lieve, zusterlijke gebaar verdween. Je weet dat het jouw probleem is. Alles is van mij, van mij, van mij en van jou. Sommigen van ons hebben niet jouw sterke punten. Sommigen van ons hebben wat hulp nodig om te wennen. Ik heb je geholpen. Hoeveel klanten heb ik je al doorverwezen? Hoe vaak heb ik je niet geholpen toen je niet kwam opdagen? Dat is niet hetzelfde als echte steun.
Een echt gezin zou stoppen. Ik stak mijn hand op. Dat doen we niet. Nog één week, zoals je al zei, en dan moet iedereen weg. Ze haalde haar schouders op en legde haar telefoon weg. Oké, Rachel, wat je maar wilt. Die avond hoorde ik gedempte gesprekken vanuit de woonkamer. Dereks team bleef laat op, zogenaamd bezig met het plannen van de missie van morgen, maar hun stemmen waren duidelijk hoorbaar.
Woorden als « gespannen », « egoïstisch » en « moet leren » dreven mijn slaapkamer binnen. Rays norse, met bourbon doordrenkte lach accentueerde hun gesprek. Vrijdagochtend bracht nieuwe overtredingen. Iemand had mijn gietijzeren koekenpan gebruikt en die in water laten weken, waardoor er roest ontstond op het zorgvuldig gekruide oppervlak. Mijn messenblok was verplaatst en verschillende messen waren volledig verdwenen.
Het ergste van alles was dat mijn collectie handgemaakte keramische kommen, cadeaus van een keramist, slordig was neergezet, waardoor het glazuur langs de randen afbrokkelde. « Ongelukken gebeuren nu eenmaal, » zei Kimmy onzorgvuldig toen ik haar confronteerde. « Je kunt niet van kinderen verwachten dat ze zich door een museum bewegen. Misschien moeten we het wat gezinsvriendelijker maken. Het hoort niet gezinsvriendelijk te zijn. Dit is mijn thuis. » Ray keek op van zijn vaste plek in mijn stoel.
Egoïstische houding, Rachel. Geen wonder dat je single bent. Ik vertrok zonder een woord naar mijn werk, maar het was onmogelijk om me te concentreren. Elke keuken van een klant die ik bezocht, deed me denken aan mijn eigen binnengevallen ruimte. Toen de klant mijn esthetiek complimenteerde en naar mijn eigen keuken vroeg, stortte ik bijna in. Dat weekend was pure marteling.
Dereks team behandelde mijn huis als hun privéclub, die op elk uur van de dag kwam en ging. Ze ontdekten mijn garagewerkplaats en namen mijn gereedschap zelf mee, waardoor het overal verspreid en vies achterbleef. Kimmy had mijn kantoor volledig gekoloniseerd en haar dozen met inventaris stonden nu langs de muren opgestapeld.
Ze hing zelfs een spanstang voor mijn raam, met stalen gordijnen die overal tegenaan botsten. « Slechts tijdelijk, » tjilpte ze elke keer als ik protesteerde. « Totdat ons appartement klaar is. » Zondagavond had ik mijn besluit genomen. Maandagochtend zou ik een slotenmaker bellen. Familie of niet, hier moest een einde aan komen. Ik viel in slaap terwijl ik een gesprek voorbereidde over hoe ik streng maar rechtvaardig zou zijn.
