De ochtend was broos en koud, het soort late winterdag waarop de lucht zelf zwaar aanvoelde van een verdriet dat in je botten sijpelde. Ik reed de vertrouwde, kronkelende weg op naar het huis van mijn grootmoeder, een plek die elke goede, warme, zonovergoten herinnering aan mijn jeugd bevatte. De oude eiken langs de oprit waren als oude vrienden. Maar de aanblik die me begroette was er niet een van troost of nostalgie. Het was een scène van brutaal, stil geweld, een ontheiliging van heilige grond.
Mijn moeder, Elaine, een vrouw met zachte kracht en diepe vriendelijkheid, zat ineengedoken op de schommel van de veranda en huilde in de versleten stof van haar oude tuinjas. De schommel, die het toneel was geweest van duizend vrolijke gesprekken, bewoog zich nu met een langzaam, treurig gekraak. Ze werd omringd door een zielige, verspreide stapel van haar meest gekoesterde persoonlijke bezittingen: dozen met oude, sepiakleurige foto’s, een kleine, versleten naaimand die van haar moeder was geweest, en een enkele, zware, overvolle koffer, waarvan de inhoud op de koude, meedogenloze plavuizen terechtkwam als de ingewanden van een leven dat plotseling werd gestript.
Over haar heen staand, armen over elkaar, een blik van zelfvoldane, reptielachtige tevredenheid op zijn gezicht, was mijn neef, Ben.
Hij was bezig de voordeur op slot te doen, de laatste, definitieve klik van de nachtschoot weergalmde in de stille, met bomen omzoomde buurt als een geweerschot.
« Wat is hier in godsnaam aan de hand? » Vroeg ik, terwijl ik op de rem trapte, mijn auto kwam tot stilstand. Ik was uit de auto en rende de wandeling op voordat hij zelfs maar tot rust was gekomen, mijn hart een koude, harde knoop van angst in mijn borst.
Elaine keek op, haar gezicht besmeurd met tranen en een rauwe, totale vernedering die mijn hart verscheurde. « Anna! Zij… ze zeiden dat ik weg moest. Ben zei dat het nu van hem is. Hij zei dat ik een uur heb om mijn spullen te pakken en te gaan voordat hij de sheriff belt. »
Ben draaide zich om, zijn gezicht verhardde toen hij me herkende. Hij droeg een duur, arrogant pak, een duidelijk en weloverwogen kostuum van zijn hervonden zelfvertrouwen en macht. ‘Blijf hier buiten, Anna,’ snauwde hij, zijn stem een laag, gepatenteerd gegrom. « Dit is een privé-familieaangelegenheid. Dit is nu eigendom van Miller. En ze is op verboden terrein. »
