« Als je het zo zegt, klinkt het… crimineel. »
« Omdat het een misdaad is. Het heet vreemdgaan. »
Hij begroef zijn gezicht in zijn handen. « We waren niet van plan om zo ver te gaan. Rebecca werd gewoon verliefd op het huis, begon plannen te maken, lijstjes te maken. Ze dacht dat als ze je kon laten zien hoe perfect het voor ons allemaal zou zijn… »
« …voor ons allemaal, en ik in de kleinste slaapkamer. »
« Dat was nooit de bedoeling. »
Ik pakte mijn telefoon en liet hem de bewakingsbeelden van die ochtend zien. Rebecca probeerde verschillende sleutels uit, liep door het huis, gluurde door de ramen en belde hem gefrustreerd. « Ik denk dat dat ook niet de bedoeling was. »
De volgende ochtend belde Rebecca me voor het eerst in maanden rechtstreeks. Haar stem was al haar gespeelde vriendelijkheid kwijt. « Margaret, Kevin heeft me verteld over je… kleine onthulling. Ik denk dat er een misverstand is. »
« Oh, ik begrijp het volkomen. Je bent al weken van plan me te bedriegen. »
« Dat is een heel harde term. We hebben geprobeerd een oplossing te vinden die voor iedereen werkt. »
Ik moest bijna lachen. « Een oplossing waarbij jij het landhuis krijgt, en ik een kleine slaapkamer en het voorrecht om je hypotheek te financieren. »
« Je verdraait onze bedoelingen. We hebben je nooit pijn willen doen. »
« Rebecca, je nam mijn telefoon op en deed alsof je wettelijk bevoegd was over mijn financiën. Je hebt de sleutels van mijn huis onder valse voorwendselen verkregen. Je hebt mijn huis zonder toestemming aan anderen laten zien. Hoe had me dat moeten helpen? »
Een lange stilte. Toen veranderde haar stem volledig, waardoor de gespeelde angst verdween en er iets veel koelers onthuld werd. « Oké. Wil je het hard spelen? Je hebt dit huis gekocht om ons te manipuleren. Je wist dat we in deze buurt zochten, je wist dat we meer ruimte nodig hadden. Je hebt het speciaal gekocht om het voor onze neus te zetten en het vervolgens af te pakken. »
De beschuldiging was zo absurd dat ik lachte. « Rebecca, ik heb dit huis gekocht als verrassingscadeau voor je familie. Ik was van plan je de akte te overhandigen en je te vertellen dat het van jou was. »
« Goed. Daarom heb je het zes weken geheim gehouden. »
« Ik heb het geheim gehouden omdat ik wilde dat alles perfect was voordat ik je verraste. Ik heb een bouwploeg ingehuurd die dag en nacht werkt om ervoor te zorgen dat alles perfect geschikt was voor je familie. »
Weer een stilte. « Bewijs het. »
« Pardon? »
« Bewijs dat je het als cadeau hebt gekocht. Laat me de documenten zien waaruit blijkt dat je van plan was het eigendom over te dragen aan Kevin. »
Toen besefte ik dat Rebecca nooit geloofde dat ik gul kon zijn. In haar ogen had elke handeling een bijbedoeling. Elke vriendelijke daad was manipulatie. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand zijn geërfde vermogen zou uitgeven aan cadeaus voor familieleden die haar als vanzelfsprekend beschouwden.
« Ik hoef je mijn bedoelingen niet te bewijzen, Rebecca. Maar ik kan wel bewijzen dat je zonder toestemming mijn terrein hebt betreden. »
« Kevin is je zoon. Familie heeft het recht om… »
« Familie heeft het recht om grenzen te respecteren. Dat recht heb je verloren toen je, in plaats van een eerlijk gesprek te voeren, ervoor koos om te liegen en te smeden. »
Het gesprek eindigde met Rebecca die ophing. Twintig minuten later belde Kevin. « Mam, Rebecca is overstuur. Ze heeft het gevoel dat je haar straft omdat ze om de toekomst van ons gezin geeft. »
« Kevin, je vrouw heeft talloze misdaden gepleegd. Zij is niet het slachtoffer. »
« Kunnen we niet gewoon even bij elkaar zitten en hierover praten? Een manier vinden om dit voor iedereen te laten werken? »
Ik keek rond in mijn prachtige huis en dacht na over hoeveel compromissen ik in de loop der jaren had gesloten, hoe vaak ik had toegegeven om de vrede in het gezin te bewaren. « Kevin, ik ben het zat om anderen alles op te dringen ten koste van mezelf. »
Twee weken lang ging mijn telefoon onophoudelijk. Kevin belde elke ochtend, Rebecca elke middag, soms samen ‘s avonds. Het patroon was voorspelbaar: schuldgevoel, onderhandelen, woede, nog meer schuldgevoel.
« Mam, Rebecca is zwanger. »
Dat hield me tegen. « Zwanger? »
« Ze is er net achter gekomen. We zouden het nog aan niemand vertellen, maar gezien alles… » Kevins stem had een gewicht dat ik herkende. Dit was niet zomaar nieuws; het was munitie.
« Gefeliciteerd. Ik ben zo blij voor jullie allebei. »
« Het punt is, met de baby op komst, hebben we echt meer ruimte nodig. Rebecca heeft al last van ochtendmisselijkheid en is bang dat de stress de zwangerschap zal beïnvloeden. »
En daar was het dan. De zwangerschapskaart, gespeeld net toen ik me sterk genoeg voelde om mijn grenzen te bewaken.
« Kevin, ik begrijp dat je meer ruimte nodig hebt. Er zijn veel mooie huizen in jouw prijsklasse. »
« Maar mam, dit huis is perfect. Rebecca heeft de kinderkamer al gepland, de kleuren voor de verf gekozen. Ze is emotioneel betrokken… »
« … bij mijn huis, dat ze van me probeerde te stelen. »
« Ze heeft nooit geprobeerd iets te stelen! Ze was gewoon enthousiast over de mogelijkheid! »
Ik hing op en belde mijn advocaat. Als dit een juridische strijd zou worden, wilde ik voorbereid zijn.
« Mevrouw Stevens, op basis van wat u me hebt verteld,
