“Ik klaag u aan! Uw hond heeft mijn kind aangevallen!” — krijste de vrouw terwijl ze met een van woede vertrokken gezicht het erf opstormde. In haar armen huilde een meisje van ongeveer zes jaar oud, terwijl ze haar hand tegen haar buik drukte, waar duidelijk een kras zichtbaar was.
Ik verstijfde. Mijn hond, Rocky, zat rustig bij het bloemperk en kwispelde met zijn staart. We kenden hem al bijna vijf jaar — een slimme, rustige hond die nog nooit tegen iemand had gegromd. En nu dit soort beschuldigingen. De vrouw krijste alsof we een wild dier in huis hielden. Ze had de politie al gebeld en eiste dat de “razende hond” onmiddellijk zou worden ingeslapen.
Ik beefde, maar probeerde kalm te blijven:
“Mijn hond zou niemand kwaad doen. Hij is rustig en dol op kinderen. Misschien is uw dochter zelf de oorzaak. Als u me niet gelooft — we hebben een camera op het erf. Wilt u zien wat er echt is gebeurd?”
De agenten stemden toe. We gingen het huis in — de camera hing precies boven de deur en had zicht op het hele terrein voor het huis, inclusief de plek waar het incident gebeurde.
We begonnen de opname terug te kijken…
Daar — Rocky ligt bij het bankje en kijkt naar de mussen. Een paar seconden later komen de vrouw en het meisje het erf op.
Het meisje loopt naar de hond toe…
