De volgende dagen bracht ik door met het nauwkeurig uitvoeren van ons plan. Sarah bezorgde het ontruimingsbevel, terwijl ik de lokale autoriteiten in stilte op de hoogte bracht van de mogelijke noodzaak van hun hulp. Ik schakelde ook een beveiligingsbedrijf in om nieuwe systemen in het complex te installeren, zodat een dergelijke inbraak nooit meer zou kunnen gebeuren zodra ik de controle terugkreeg.
Terwijl ik de uitkomst afwachtte, kreeg ik een telefoontje van een onverwachte bondgenoot: Sierra’s vader. Hij was een man met aanzienlijke invloed, en hoewel we nooit echt close waren geweest, bood hij zijn excuses aan voor het gedrag van zijn dochter.
« Ik heb haar nooit opgevoed om zich zo te gedragen, » bekende hij met een vleugje spijt in zijn stem. « Als ik iets kan doen om te helpen, zeg het dan gewoon. »
Zijn aanbod was oprecht, en hoewel ik het waardeerde, sloeg ik het af. Dit was mijn strijd, en ik was van plan die op mijn voorwaarden te volbrengen.
Een week later keerde ik terug naar het landgoed. Deze keer was het stil, verstoken van de chaos die me eerder had getroffen. De ontruiming was succesvol verlopen en Sierra had het landgoed samen met haar gevolg verlaten.
Terwijl ik door het huis liep, voelde ik een gevoel van vrede. Mijn thuis was weer van mij, en hoewel de beproeving uitputtend was geweest, bevestigde het mijn kracht en veerkracht. Sierra had geprobeerd me te slopen, maar in plaats daarvan had ze mijn vastberadenheid alleen maar versterkt.
Uiteindelijk was het niet alleen een overwinning voor mij, maar ook een herinnering dat leeftijd en ervaring krachtige bondgenoten zijn, die nooit onderschat mogen worden.
