Maar als verslaggevers haar vroegen of ze een held was, zei ze altijd hetzelfde: « Ik deed gewoon wat mijn vader me geleerd heeft. Hij is de echte held. » Rob Daniels, haar vader, werd gepromoveerd tot hoofdinstructeur-piloot. Nu geeft hij les aan andere piloten en vertelt hij hen altijd Flora’s verhaal. Een elfjarig meisje redde 147 mensen. Niet omdat ze niet bang was, maar omdat ze zich niet door angst liet leiden. Onthoud dat de volgende keer dat je in de cockpit zit.
Angst is informatie, maar het is niet de kapitein. Wat mij betreft, ik zie Flora wel eens. Ze vliegt een paar keer per jaar naar Boston om haar grootouders te bezoeken. Altijd alleenreizend, minderjarig. Altijd op stoel 14C. De laatste keer zat ik naast haar vlak voor het opstijgen. Hoe gaat het met je, Flora? Goed. Ik volg nu een cursus gevorderde wiskunde en ik ben lid geworden van de robotica-club.
Vlieg je nog steeds met je vader? Elk weekend? We hebben net ons certificaat gehaald voor de nieuwe 737 Max-simulator. Het is geweldig. Word je later piloot? Ze glimlachte. Misschien, maar nog niet. Ik ben pas 11. Ik heb nog tijd. De stem van de gezagvoerder klonk door de intercom. Mededelingen voor de vlucht, weerbericht, vertrektijd. Toen zei hij iets ongewoons. Mensen, voordat we opstijgen, wil ik een speciale passagier voorstellen.
Op stoel 14C zit mevrouw Flora Daniels. Zes maanden geleden landde ze veilig een Boeing 737 toen beide piloten onbekwaam waren. Ze redde 147 levens, waaronder die van mij. Dus, Flora, namens iedereen die aan boord was van vlucht 227, hartelijk dank. De hele cabine barstte in applaus uit. Flora bloosde en zwaaide verlegen.
Toen we bijna in Seattle waren, ging ik terug naar Flora’s stoel. « Flora, zou je de aankomstaankondiging willen doen? Welkom iedereen thuis in Seattle. » Ze keek me aan. « Mag ik? Ik denk dat ze dat geweldig zouden vinden. » Een stewardess bracht haar een microfoon en een papiertje met informatie over het weer. Flora schraapte haar keel en sprak toen met diezelfde kalme, vaste stem die ik me herinnerde van die vreselijke dag.
Goedemiddag allemaal. Dit is Flora Daniels. Namens kapitein Wright en de hele bemanning heten we u van harte welkom in Seattle. Het is 13:47 uur lokale tijd en de temperatuur is 17°C met gedeeltelijk bewolkte lucht. We hopen dat u genoten heeft van uw vlucht vandaag.
Voor degenen onder u die Seattle bezoeken, welkom in de Emerald City. Voor degenen die naar huis komen, zei ze, waarna ze even pauzeerde en glimlachte. Welkom thuis. We zijn zo blij dat u veilig bent aangekomen. Bedankt dat u met ons gevlogen hebt. De cabine barstte in applaus uit. Flora gaf de microfoon terug, ging zitten en deed haar veiligheidsriem vast. Gewoon een elfjarig meisje dat naar huis gaat.
