« Het appartement met het oceaanlicht »
is geschreven in een Amerikaanse literaire stijl – mobiele dialoog, Amerikaanse setting, reclame en discussie. De namen worden gebruikt; houd er rekening mee dat dit niet geldt voor uw platform.
Hoewel het nog middag is in Miami, is het er nog steeds als je in Biscayne Bay bent, en het is er nog steeds, meer dan een half jaar geleden. Het is tijd om naar Coral Gables te gaan en je vindt het in het Alhambra-netwerk – de Alhambra-netwerken zijn hetzelfde, de pastelkleuren zijn er, en het US-1-glas loopt over in het donker. Het was zo’n middag waarop de beelden van mijn beveiligingscamera mijn telefoon verlichtten. Ik zou willen zeggen dat je even wat langer voor de deur moet wachten, zelfs als je het niet hebt, de helft van de tijd zul je het zien, en het valt niet uit de hand.
Mijn kinderen zijn in mijn appartement.
Mijn vader, Ricardo, hield een metlint tegen de nieuwe muur en riep nummers uit met dezelfde rustige stem wararmee hij eerder auto’s verkocht op zijn terrein. De meesten van ons, Camila, maken mijn kleren en kleerhangers open en hebben er ook wat kleren aan. Mijn zus, Julia – zeven maanden zwanger en liggend ook de eigenaar van het huis was – zette haar voeten op mijn salontafel en wees naar de deur van mijn kantoor.
“Deze kamer is perfect voor baby”, zei ze, als een makelaar die de grens had gevonden waarmee de deal rond zou komen.
Van camera ving het antwoord van mijn vader op, vastberaden als een plan in inkt getekend. « Als Julia al contact met je heeft, heeft Marina niets met haar te maken en weet ze wat ze doet.
De lach die uit mijn mondrolde, veraste zelfs mij – dun, helder, met randen als glas. Tegenover mij in de kliniek zoals Dr. Stevens op van zijn dossiers. “Gaat het?”
“Prima,” zei ik, en het woord smaakte naar zeezout. “Perfect, eigenlijk.”
