Hij ontkende niet. Hij sloeg zijn ogen neer.
Ik pakte mijn spullen. Telefoon, sleutels, wat kleren. En ik ging weg. Ik zei niemand waar ik heen ging. Ik ging naar mijn zus. De eerste nacht zonder hem… was vreemd rustig. En stil. Ik voelde geen verdriet. Alleen opluchting.
Een week later stuurde hij een bericht:
“Het spijt me. Het was een fout.”
Ik heb niet geantwoord.
Want het was geen fout. Het was een keuze. Bewust. Stap voor stap.
En één zin — een fluistering door de muur — was genoeg om 28 jaar te vernietigen.
❗ Als iets je dwarszit — negeer het niet.
❗ Soms verandert één zin je hele leven.
