We kwamen veilig aan bij het huis van mijn ouders, en de avond gleed over in de gebruikelijke Thanksgiving-chaos.
Mijn vader sneed de kalkoen met veel te veel enthousiasme aan, terwijl mijn moeder opmerkte dat hij hem « aan stukken zou zagen ». Emma liet een broodje op de grond vallen en at het toch op.
Toen het tijd was voor het dessert, was dat stel langs de kant van de weg eerlijk gezegd wel het laatste waar ik aan dacht.
Een week later, op een doodgewone schoolochtend, was ik pindakaas op Emma’s brood aan het smeren toen de telefoon ging.
‘Hoi mam,’ antwoordde ik, terwijl ik de telefoon op luidspreker zette. ‘Het is een vreemd tijdstip om te bellen. Gaat alles goed?’
Zijn stem klonk opgewonden en buiten adem.
« Stuart! Hoe kon je me dit niet vertellen?! Zet de televisie aan! NU! »
Ik verstijfde.
« Wat? Wat gebeurt er? »
Met mijn hand vol pindakaas tastte ik naar de afstandsbediening. De tv ging aan en daar zat het echtpaar dat ik op Thanksgiving had geholpen, in een felverlichte televisiestudio.
Onderaan het scherm stond de volgende tekst: *Een lokaal echtpaar vertelt over het Thanksgiving-wonder*.
De journalist boog zich naar hen toe.
« Vertel ons eens wat er die dag is gebeurd, Harold en Margaret. »
Margaret vouwde haar handen samen, nog steeds geschokt.
« We kregen een lekke band op weg naar onze zoon voor Thanksgiving. We stonden daar bijna een uur vast. Onze oude telefoon had geen bereik en er reden alleen maar auto’s voorbij. We dachten misschien… »
Ze slikte. « Misschien zouden we daar wel vast komen te zitten in de vrieskou. »
Harold knikte.
« Met mijn artritis kon ik zelfs de eerste moer niet losdraaien. We voelden ons machteloos. »
Hij pauzeerde even, zijn ogen werden plotseling milder.
« En toen verscheen hij zomaar. »
De journalist glimlachte.
« Jouw ‘Superman’, als ik me niet vergis. »
Harold knikte met een kleine glimlach.
« Onze ‘Superman’, ja. Hij heeft de band verwisseld. Hij heeft ons gered. »
Ik staarde naar het scherm, verbijsterd door wat ik hoorde.
De journalist vroeg:
« En u heeft ook een foto, toch? »
Margaret hield een klein telefoontje omhoog.
« Onze kleindochter is journalist en ze zegt altijd dat we alles moeten filmen, voor het geval het ooit nog van pas komt. Dus ik heb een foto gemaakt. En ik heb zelfs een filmpje opgenomen terwijl hij de band aan het verwisselen was. »
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik had niet eens door dat de vrouw me aan het filmen was.
Er verscheen een foto op het scherm: ik was te zien, gehurkt bij hun auto, met dwarrelende sneeuw om me heen, er volkomen versteend en ongelukkig uitzien.
Toen begon een schokkerige video, waarop te zien was hoe mijn bevroren vingers de moeren vastdraaiden, terwijl Harold nerveus naast me stond te zwaaien.
Mijn moeder schreeuwde het bijna uit aan de telefoon:
« Stuart! JIJ BENT HET! »
Ik schrok. Ik was zo gefascineerd door de tv dat ik bijna vergeten was dat mama nog steeds aan de telefoon was via de luidspreker.
« Dat is ongelooflijk! » zei de journalist. Vervolgens draaide hij zich weer naar het stel.
« Is er iets wat jullie tegen jullie ‘Superman’ willen zeggen? Hij kijkt misschien wel naar jullie. »
Op het scherm veegde Margaret haar ogen af. Ze keek naar haar man, knikte en sprak toen rechtstreeks in de camera.
‘Jongeman,’ zei ze, ‘als u dit kijkt, neem dan alstublieft contact met ons op. Onze kleindochter heeft onze contactgegevens op de website van de zender gezet. Uw vriendelijkheid heeft ons die dag gered, en we willen u daarvoor hartelijk bedanken.’
Ik stond daar in mijn keuken, met een mes vol pindakaas in mijn hand, en vroeg me af hoe deze ochtend zo had kunnen uitlopen.
Moeders stem kraakte weer door de luidspreker.
« Hoe kon je ons dat niet vertellen? Je hebt er aan tafel op Thanksgiving Day geen woord over gezegd! »
Ik haalde mijn schouders op, nog steeds in shock.
