Binnen was het huis gevuld met de heerlijke geur van gebraden kip, kruiden en versgebakken brood. Aan de muren hingen familiefoto’s – heldere kiekjes van feestdagen, verjaardagen en vervlogen tijden.
En toen zag ik haar.
Angie.
Ze stond in de deuropening van de eetkamer, met een theedoek over haar schouder. Ze was ongeveer van mijn leeftijd – iets ouder dan dertig – en droeg een spijkerbroek en een donkergroene trui. Haar donkere haar viel in zachte golven over haar schouders en haar ogen waren warm en nieuwsgierig.
« Hallo, » zei ze met een lieve glimlach. « Jij moet wel de held van de snelweg zijn. »
Ik struikelde bijna over mijn eigen voeten.
— Held? Laten we niet overdrijven. Ik heb alleen maar een band verwisseld.
— Nou, hier,’ zei ze, terwijl ze naar me toe liep, ‘dat telt nog steeds als een heldendaad.’
Ik voelde de warmte naar mijn gezicht stijgen toen ze haar hand naar me uitstak.
— Mijn naam is Angie. En dat zijn mijn grootouders.
— Aangenaam kennis te maken, antwoordde ik, terwijl ik hem de hand schudde.
Ze wierp me een snelle blik toe en nam me op – vriendelijk, attent, geamuseerd.
Het diner verliep… verrassend natuurlijk. Het gesprek vloeide voort alsof we al jaren aan die tafel zaten.
Margaret stond erop onze borden vol te scheppen tot we niet meer konden eten.
« Niemand verlaat mijn tafel met honger, » verklaarde ze. « Dat is de huisregel. »
Emma at met smaak terwijl ze met Howard kletste over zijn verzameling modeltreinen. Ze konden het meteen goed met elkaar vinden – Emma was dol op alles wat in een mini-versie verkrijgbaar was.
Midden in de maaltijd boog Angie zich naar me toe en fluisterde:
— Ze hebben het over je gehad sinds het bericht werd uitgezonden.
Ik glimlachte.
— Ik had zoiets al wel een beetje vermoed.
Ze doen het met genegenheid. Zulke hulp krijgen ze niet vaak. De meeste mensen lopen er gewoon aan voorbij.
Haar blik verzachtte.
— Nou… dankjewel. Voor het stoppen.
Ik haalde mijn schouders op.
— Het was de juiste beslissing.
— Niet iedereen doet ‘het juiste’, zei ze zachtjes.
De manier waarop ze het zei, deed me even stilstaan. Er zat een verhaal achter – iets wat niet gezegd werd. Ik onderdrukte de neiging om vragen te stellen.
Later, na het avondeten, kwamen we allemaal samen in de woonkamer voor het dessert. Emma zat op de grond een geïllustreerd boek te bekijken met Margaret, terwijl Howard in zijn fauteuil lag te dutten.
Angie en ik zaten bij de open haard.
‘Je grootouders zijn er dol op,’ merkte ik op.
— En ze is dol op ze. Ze zijn al volledig in haar ban.
— Ze maakt overal waar we komen vrienden.
« Vooral onder grootouders? » grapte Angie.
— Vooral bij lieve grootouders.
Angie glimlachte – een brede, oprechte glimlach.
‘Dus,’ vroeg ze, terwijl ze een plukje haar achter haar oor schoof, ‘kom je hier vandaan?’
Ik knikte.
— Geboren en getogen in Millford. En jij?
— Ik ben hier vorig jaar komen wonen. Ik ben fotograaf.
Ze wees naar een aantal ingelijste landschapsfoto’s boven de open haard.
— Vooral natuur- en reisfoto’s.
« Ze zijn prachtig, » zei ik openhartig.
Haar ogen lichtten op.
— Denk je dat echt?
— Ja. Echt waar.
Het gesprek werd vanzelf diepgaander. We praatten over onze jeugd, onze favoriete films, onze droomreizen, de chaos van familiebijeenkomsten. Er was iets eenvoudigs, vertrouwds, comfortabels en onverwachts tussen ons.
Op een gegeven moment zei ze zachtjes:
— Het is makkelijk om met u te praten.
Ik knipperde met mijn ogen.
— Dat is grappig… Ik dacht precies hetzelfde over jou.
Ze sloeg haar ogen neer, een kleine glimlach speelde in haar mondhoek.
Toen Emma terugkwam, naast me ging zitten en zachtjes aan mijn mouw trok, terwijl ze mompelde dat ze moe was, besefte ik hoe laat het al was geworden.
Margaret stond erop dat ze wat restjes voor ons klaarmaakte om mee te nemen. Howard schudde mijn hand opnieuw, met verrassende kracht.
« Dank u wel, » zei hij, zijn stem trillend van dankbaarheid.
« Graag, » antwoordde ik.
Terwijl Angie ons terug naar de deur begeleidde, aarzelde ze.
« Zou je het leuk vinden om… een keer een kopje koffie te drinken? » vroeg ze met een schattige, ietwat onzekere toon.
Ik glimlach.
— Dat zou ik heel graag willen.
