‘Je bent het niet kwijtgeraakt, Mark,’ zei Elena kalm. ‘Je hebt het weggegooid. Je hebt je ego boven je gezin verkozen. Je hebt je maîtresse boven je vrouw verkozen. Je hebt de kreeft boven je zoon verkozen.’
« Ik kan koken! » riep Mark. « Ik heb talent! Laat me de restaurantnaam behouden. Ik kan opnieuw beginnen. »
« De naam ‘The Golden Spoon’ is een geregistreerd handelsmerk van de gebouweigenenaar », aldus Elena. « Die naam blijft verbonden aan het gebouw. »
Ze boog zich dichter naar de camera toe.
‘Jij hebt talent, toch Mark? Dat is toch wat je me vertelde? Dat jij het genie was en ik alleen maar de portemonnee? Ga koken. Bewijs me het tegendeel.’
Ze beëindigde het gesprek.
Mark zat zwijgend toe te kijken. De advocaat stond op. « Ik denk dat we hier klaar zijn. Veel succes met je zoektocht naar een baan. »
Deel 6: Een nieuw begin
Zes maanden later.
De herfstlucht in New York was fris. Elena liep hand in hand met Leo over Fifth Avenue. Leo lachte en at een ijsje.
Ze stopten voor het gebouw waar vroeger The Golden Spoon gevestigd was.
Het bord was verdwenen. In plaats daarvan stond er een nieuw, modern bord: LEO’S – Community Kitchen & Art Gallery.
De ramen stonden open. Binnen was het geen benauwde, donkere grot voor de elite. Het was licht, luchtig en vol leven. Lokale kunstenaars exposeerden hun werk aan de muren. De keuken werd gerund door een non-profitorganisatie die kansarme jongeren opleidde tot kok.
Elena kwam binnen. De geur van vers brood en gebrande koffie vulde de lucht.
“Mam!” riep een jonge tiener in een koksjas vanuit de open keuken. “Het zuurdesembrood is klaar!”
‘Goed gedaan, Marcus!’ riep Elena terug.
Ze bezat het allemaal. Niet alleen het gebouw, maar ook de vreugde die erin heerste. Ze had een monument voor het ego van één man omgetoverd tot een toevluchtsoord voor de gemeenschap.
Later die middag liep Elena een paar straten verderop langs een eethuis – een typisch Amerikaans eettentje dat 24 uur per dag open was.
Ze wierp een blik door het raam.
Daar, achter de toonbank, stond Mark.
Hij droeg een schort met vlekken. Hij zag er moe uit. Zijn haar werd dunner en de arrogantie was verdwenen uit zijn houding. Hij stond hamburgers om te draaien op een bakplaat.
« Bestelling klaar, Mark! » riep de manager, terwijl hij een bonnetje op de toonbank gooide. « Schiet op! De frietjes zijn koud! »
‘Ja, chef,’ mompelde Mark, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde.
Hij keek op en zag Elena door het glas.
Even keken ze elkaar recht in de ogen.
Hij zag de vrouw die hij ooit uitschot had genoemd, eruitzien als een koningin. Zij zag de man die zichzelf een koning had genoemd, prut serveren.
Hij keek naar het vet op zijn schort, schaamte brandde op zijn gezicht. Hij draaide zich om, niet in staat de aanblik van wat hij verloren had te verdragen.
Elena stopte niet. Ze schepte niet op. Ze kneep alleen maar in Leo’s hand.
‘Kom op, schatje,’ zei ze. ‘Laten we naar huis gaan.’
‘Naar de boerderij?’ vroeg Leo.
‘Nee,’ glimlachte Elena, terwijl ze omhoog keek naar de wolkenkrabbers die van haar waren. ‘Naar het penthouse. We zijn nu stadsmensen.’
Terwijl ze wegliepen en Mark achterlieten in het vet en het lawaai, besefte Elena dat ze hem eindelijk niet alleen uit haar gebouw, maar ook uit haar gedachten had verdreven. De elektriciteitsrekening was betaald, de lichten waren aan en voor het eerst in jaren was het uitzicht prachtig.
