Ze vroeg het niet uit verplichting. Ze vroeg het niet omdat ze een vervanger nodig had. Ze vroeg het omdat ze voor mij koos.
‘Ja,’ zei ik, met een trillende stem. ‘Niets zou me trotser maken.’
Ze glimlachte – klein, oprecht en vol van elk jaar dat we samen hadden doorstaan.
Dat moment bevestigde wat ik al wist: familie heeft niets met DNA te maken. Het wordt gevormd door de late avonden waarop we samen huiswerk maakten, de schaafwonden, het gedeelde verdriet, de gefluisterde geruststellingen en de beloftes die worden nagekomen als niemand kijkt.
Grace is mogelijk de dochter van iemand anders.
Maar ze is uiteindelijk mijn dochter geworden.
En die band is onbreekbaar.
