Ik heb mijn tweelingzonen alleen opgevoed, maar toen ze 16 werden, kwamen ze terug van hun studie en vertelden ze me dat ze geen contact meer met me wilden.

‘Omdat ik wil dat je langer bent dan ik,’ antwoordde ik glimlachend, met mijn mond vol rijst en broccoli.

« Dat ben ik al, » antwoordde hij met een glimlach.

« Een halve centimeter, » antwoordde Noah, terwijl hij met zijn ogen rolde.

Ze waren anders, dat waren ze altijd al geweest. Liam was de vonk: koppig, geestig en altijd bereid om de regels te trotseren. Noah was mijn echo: bedachtzaam, afgewogen, een stille kracht die het evenwicht bewaarde.

We hadden onze rituelen: vrijdagavond filmavonden, pannenkoeken op examendagen en altijd een knuffel voordat we het huis verlieten, zelfs als ze deden alsof ze zich schaamden.

Toen ze zich aanmeldden voor het duale inschrijvingsprogramma, een initiatief van de staat waarmee leerlingen van de onderbouw van de middelbare school studiepunten voor het hoger onderwijs kunnen behalen, zat ik na de introductiebijeenkomst op de parkeerplaats te huilen tot ik niets meer kon zien.

We waren erin geslaagd. Na al die moeilijkheden en al die slapeloze nachten… na al die overgeslagen maaltijden en al die extra uren.

We waren geslaagd.

Tot dinsdag, toen veranderde alles.

Het was een stormachtige middag, zo’n middag waarop de lucht laag en zwaar hangt en de wind tegen de ramen beukt alsof hij naar binnen wil stormen.

Ik kwam net van een dubbele dienst in het restaurant af, mijn jas was doorweekt en mijn sokken maakten zuigende geluiden in mijn serveerstersschoenen. Het was zo’n vochtige kou waar je botten pijn van doen. Ik smeet de deur achter me dicht en dacht alleen maar aan droge kleren en een warme kop thee.

Wat ik niet had verwacht, was de stilte .

Niet het gebruikelijke zachte gemurmel van muziek uit Noah’s kamer, noch het piepje van de magnetron die iets opwarmde wat Liam eerder was vergeten op te eten. Alleen stilte — zwaar, vreemd en verontrustend.