Die middag speelden we met vrachtwagens. We kleurden plaatjes. We deelden crackers met pindakaas en praatten over tekenfilms, honden en zijn liefde voor chocolademelk.
Toen het tijd was om te vertrekken, keek Noah me nerveus aan. ‘Je komt toch terug, hè?’
Ik knielde naast hem neer. « Ik beloof het. Ik kom terug om je op te halen. »
Hij glimlachte – klein en zelfverzekerd – en liep terug naar zijn vrachtwagen.
Toen ik wegliep, begreep ik iets ineens heel duidelijk.
Ik dacht dat ik dertien jaar geleden alles kwijt was. Maar het leven had me op de een of andere manier een tweede kans gegeven – nog niet met mijn dochter, maar wel met mijn kleinzoon.
En deze keer zou niemand mijn familie meer van me afpakken.
