Twee dagen later belde mijn nichtje. Blijkbaar had Lily geweigerd hen in huis te nemen, en mijn ouders hadden een klein appartement gehuurd. Mijn moeder werkte weer fulltime om rond te komen.
Ik voelde een dubbel gevoel: deels rechtvaardigheid, deels medelijden.
« Dat komt omdat je een fatsoenlijk mens bent, » zei Mark tegen me. « Nu weet je de waarheid: je hebt goedkeuring nagejaagd die je nooit zou krijgen. »
De volgende ochtend sprak mijn moeder een voicemailbericht in. Haar stem was zacht. « We hebben een fout gemaakt. Bel ons alstublieft terug. »
Dat heb ik niet gedaan.
Misschien ben ik ooit klaar voor dat gesprek. Maar niet vandaag.
Vandaag zet ik mezelf eindelijk op de eerste plaats.
Omdat familie niet het dak waar je voor betaald hebt weggeeft en vervolgens probeert het jouwe ook af te pakken.
Familie respecteert grenzen.
En als ze dat niet doen, moet je zelf de grens trekken.
