« Dankjewel dat je voor me hebt gestreden. »
Ik slikte moeilijk, de emotie bleef in mijn keel steken. « Dat zal ik altijd doen. Jij bent mijn kleine meisje, en ik heb je moeder beloofd dat ik altijd voor je zal zorgen. »
Ze fronste haar wenkbrauwen. « Mag ik u iets vragen? »
‘Als ik ooit ga trouwen,’ zei ze, ‘wil jij dan degene zijn die me naar het altaar begeleidt?’
Mijn ogen begonnen te branden, de eerste tranen sinds Laura’s dood. Het ging niet om het huwelijk, het ging om erbij horen, om duurzaamheid, om liefde.
Dat was de enige bevestiging die ik ooit nodig had gehad.
Dat was de enige bevestiging die ik ooit nodig had gehad.
‘Er is niets wat ik meer begeer, mijn schat,’ mompelde ik, mijn stem schor.
Ze legde haar hoofd op mijn schouder. « Papa… jij bent mijn echte vader. Dat ben je altijd al geweest. »
En voor het eerst sinds die vreselijke Thanksgiving-ochtend hield mijn hart eindelijk helemaal op met pijn doen.
De belofte was nagekomen, en de beloning was een simpele maar diepgaande waarheid: familie zijn degenen van wie we houden, degenen die we beschermen, niet alleen een kwestie van biologische banden.
De belofte was nagekomen en de beloning was een eenvoudige maar diepgaande waarheid.
