Evelyn stond in het midden van de statige woonkamer en snoof de steriele geur van citroenvloerpasta en verse lelies op. Het huis glansde met de agressieve gloed van een militaire paradelaars – precies zoals haar man, generaal Arthur Vance, het leuk vond. Vandaag was hun robijnrode huwelijksverjaardag. Veertig jaar. Een heel leven gewijd aan het altaar van plicht en schijn, de façade van een vlekkeloos huwelijk opbouwend.
Haar hand dwaalde over een kanten servet, een overblijfsel van lang vergeten winteravonden die ze doorbracht met het naaien van eenzaamheid. In de weerspiegeling van de vergulde spiegel zag ze een vrouw die ze nauwelijks herkende. Haar, ooit de kleur van gesponnen goud, nu netjes gekamd in zilver. Een gezicht getekend door kleine scheurtjes in een leven dat onder enorme druk stond. En in haar ogen werd diepe vermoeidheid vermengd met stille, verontrustende vastberadenheid.
Bezoekers begonnen te arriveren en vulden de grotwoning met het gemompel van een beleefd gesprek. Arthurs collega’s, strenge mannen met strenge echtgenotes, begroetten hen met stijve handdrukken en leerden felicitaties. Hun zoon, Julian, arriveerde als laatste. Deze succesvolle advocaat, de trots van de familie, was de levende belichaming van de uitmuntendheid die ze uitstraalden. Hij kuste haar wang en glimlachte oprecht. « Gefeliciteerd, mam. Jij en papa zijn een inspiratie voor ons. » Deze woorden waren als een messenslijping.
De moeilijkste aankomst voor haar was haar jongere zus, Claire, die vanuit Parijs was overgevlogen. Claire was alles wat Evelyn niet was: vrij, impulsief, een leven vol kleur en compromisloosheid. Evelyn was jaloers op haar vrijheid, terwijl Claire, zoals ze wist, medelijden had met haar gouden kooi.
‘Je ziet er prachtig uit,’ zei Claire, terwijl ze haar stevig omhelsde met zusterlijke liefde, maar er was een vertrouwde, droevige angst in haar ogen.
