Na een uur waste ik mijn gezicht en belde ik een advocaat – niet iemand met een theatrale uitstraling, maar een degelijke, gerespecteerde familierechtadvocaat genaamd Susan Miller. Ik noemde de loterij niet. In plaats daarvan vertelde ik haar over de affaire, ons kind en mijn angst om de verkeerde beslissing te nemen. Ze luisterde aandachtig en zei toen iets wat ik nooit zou vergeten:
« Informatie is macht. Geef die niet te snel uit handen. »
De volgende dagen deed ik alsof er niets veranderd was. Mark kwam laat thuis, kuste me op mijn wang en luchtte zijn hart over zijn werk. Ik glimlachte, luisterde en zei weinig. Achter de schermen bewaarde ik het loterijticket in een kluisje op mijn naam. Ik opende een nieuwe bankrekening. Ik hield nauwkeurig bij wat er gebeurde – data, tijden, subtiele veranderingen in zijn gedrag – zonder hem ermee te confronteren.
Een week later, tijdens het avondeten, liet Mark terloops doorschemeren dat hij een « grote kans » had die veel reizen zou vereisen. Dat was mijn kans. Ik keek hem recht in de ogen en vertelde hem kalm dat ik wist van de vrouw op zijn kantoor. Zijn gezicht trok bleek weg. Hij ontkende het eerst, maar barstte vervolgens in excuses uit toen hij besefte dat ik niet aan het speculeren was.
Ik verhief mijn stem niet. Ik vertelde hem dat ik al een advocaat had geraadpleegd en dat verdere oneerlijkheid de situatie alleen maar erger voor hem zou maken. Daarna stond ik op, pakte een tas in voor Noah en mezelf, en vertrok naar het huis van mijn zus.
Pas nadat ik de scheiding had aangevraagd, vertelde ik Mark over de loterij. Niet om hem te kwetsen, maar om één ding duidelijk te maken: ik hoefde niet langer te blijven. De machtsverhoudingen waren verschoven en dat begreep hij meteen.
