Olivia bleef echter onbewogen. ‘Ze overdrijft,’ mompelde ze. ‘Je laat je nu door haar beïnvloeden.’
‘Het is genoeg,’ zei Daniel vastberaden – krachtiger dan ik hem ooit tegen haar had horen praten. ‘Dit is geen manipulatie. Het gaat om elementair respect.’
Olivia staarde hem vol ongeloof aan. « Je meent het niet. »
Hij zag er uitgeput uit. « Liv… ik denk dat we haar onze excuses moeten aanbieden. »
De woorden bleven in de lucht hangen. Wat ik voelde was geen triomf, maar opluchting. Jarenlang had ik de steken onder water gekregen, de afwijzende opmerkingen genegeerd en mezelf wijsgemaakt dat de spanning nu eenmaal bij het gezinsleven hoorde. Nu, eindelijk, erkende iemand hoe die kleine kwetsingen zich stilletjes hadden opgestapeld.
Olivia schudde haar hoofd, pakte haar jas en stond op. ‘Ik blijf hier niet om uitgescholden te worden.’
Ze stormde naar buiten en sloeg de deur achter zich dicht. Daniel volgde haar niet. Hij bleef zitten, met zijn hoofd in zijn handen.
‘Het spijt me,’ zei hij zachtjes. ‘Ik weet niet hoe we hier terecht zijn gekomen.’
Ik reikte over de tafel en pakte voorzichtig zijn pols vast. ‘Je bent mijn zoon. Ik hou van je. Maar van iemand houden betekent niet dat je respectloos gedrag tolereert, of dat je toekijkt hoe je iemand wordt die je niet bent.’
Hij knikte langzaam.
