En toen, gisteren, die beroemde brief. Geschreven door een zesjarige jongen. Zijn kleinzoon. Noah .
Een naam die hij nog nooit had gehoord, een kind waarvan hij het bestaan niet eens kende.
In zijn briefje legde Noah uit dat hij in een opvangcentrum in Lyon woonde en dat zijn moeder ooit met hem over Luc had gesproken.
En hij schreef deze eenvoudige, hartverscheurende woorden:
« Kom me alsjeblieft halen .
Luc twijfelde geen moment. Hij nam de eerste trein.
Zijn hart bonkte in zijn keel, hij had tientallen vragen, maar één ding was zeker: hij moest naar hem toe.
Een ontroerende ontmoeting
Bij aankomst in het centrum wordt hij verwelkomd door Madame Moreau , een vriendelijke en attente pedagoog. Ze vertelt hem wat Camille heeft meegemaakt: een tienerzwangerschap, afwijzing door haar eigen moeder, jarenlange strijd, een partner die aarzelt om een kind te accepteren.
Noach was daarheen toevertrouwd, in de hoop op een betere toekomst.
Maar op een dag hoort hij over Luc, hij doorzoekt de spullen van zijn moeder, vindt een naam en schrijft.
En toen, de ontmoeting. Een jongetje met blauwe ogen, precies zoals die van Camille, een oude miniatuurvrachtwagen in zijn handen en een timide stem:
« Je bent gekomen! »
Luc voelt zijn hart zich sluiten rond dit kleine wezentje, alsof hij eindelijk een deel van zichzelf heeft gevonden.
