Toen ik op het landgoed kwam, voelde ik een adrenalinestoot door mijn aderen stromen. Ik was gekwetst, zowel fysiek als mentaal, maar de pijn sterkte me alleen maar in mijn vastberadenheid. Sierra had me onderschat en mijn leeftijd aangezien voor zwakte en mijn stilte voor onderdanigheid. Maar ze zou al snel leren dat ik geen vrouw was om mee te sollen.
Mijn bestemming was een bescheiden huis in de stad – een schril contrast met de weelde van het landgoed. Daar bewaarde ik mijn meest waardevolle bezittingen: documenten, archieven en de sleutels van het rijk waar Sierra zo gretig naar verlangde. Jarenlang documenteerde ik nauwgezet elke transactie, elke investering en elke juridische nuance met betrekking tot het landgoed. Hoewel ik me terugtrok uit het actieve beheer van het familielandgoed, heb ik de controle nooit uit handen gegeven.
In het rijtjeshuis installeerde ik me in mijn studeerkamer, omringd door planken vol ordners en mappen. Ik pakte een dikke ordner met het opschrift ‘Nalatenschapsadministratie’ en begon de voorwaarden door te nemen die ik jaren geleden zorgvuldig met mijn advocaat had onderhandeld. De nalatenschap was van mij, en hoewel ik Kevin bepaalde privileges had verleend, was het eigendomsrecht nooit veranderd. Ik had altijd geloofd in het voorbereiden op het onverwachte – vandaag was het bewijs van die vooruitziende blik
