Op zoek naar Suzie: een pad vol valkuilen
Suzie was weggelopen, maar mijn liefde voor haar en ons gezin weerhield me ervan op te geven. Tussen slapeloze nachten en de verantwoordelijkheden van een alleenstaande vader deed ik onderzoek. Ik interviewde haar familieleden, maar de reacties bleven uit. Een vriendin vertelde me dat Suzie zich gevangen voelde, verteerd door de oordelen van mijn moeder en haar diepe postnatale depressie.
Maanden verstreken zonder nieuws, totdat er een anoniem bericht binnenkwam: een foto van Suzie met onze dochters in het ziekenhuis. Ze woonde ergens, maar waar? Dit sprankje hoop gaf me de kracht om door te gaan.
Een familie om op te leunen
Na een jaar stilte verscheen Suzie weer. Ze was vol spijt, maar vastberaden. Ze vertrouwde me toe over haar worsteling met depressie en haar gevoelens van falen als moeder. Haar woorden waren hartverscheurend, maar ze openden de deur naar een mogelijke verzoening.
