De nacht dat ik ging bevallen had nooit onvergetelijk moeten zijn, maar het lot had zijn eigen plan.
Eerder die avond hadden mijn man en ik ruzie gemaakt – een van die zware, pijnlijke ruzies waarbij stilte dieper snijdt dan woorden. Uren later, toen de weeën begonnen, reikte ik met trillende handen naar mijn telefoon. Paniek en pijn vervaagden samen terwijl ik hem keer op keer belde – dertig keer in totaal. Hij antwoordde nooit.
Mijn broer was degene die me met spoed naar het ziekenhuis bracht. Ik beet hard op mijn lippen door elke wee heen en probeerde mijn liefdesverdriet samen met de pijn in te slikken.
Er gingen tien uur voorbij voordat mijn man eindelijk terugbelde. Mijn broer nam zonder aarzelen de telefoon op en zei slechts vier woorden die als een donder door de lijn sloegen:
« Ze heeft het niet gehaald. »
