Ik deelde dingen met haar die ik nooit aan Laura vertelde. En dat kwelde me.
Op een nacht, niet langer in staat het te verbergen, besloot ik alles aan mijn vrouw te bekennen.
Ik vertelde over de ontmoeting op het kerkhof, over Isabel, over de gesprekken daarna.
Laura bleef lange tijd stil. Ik dacht dat ze boos zou worden, maar uiteindelijk zei ze: „Daniel, ik heb drie jaar op je gewacht. Ik ben niet bang voor Isabel.
Want ik weet dat liefde geen medelijden of toeval is: het is een keuze. Ik wil alleen dat je de moed hebt te beslissen wat je echt wilt. Als je gelukkiger bent met haar, zal ik je loslaten.”
Haar woorden doorboorden mijn hart als een mes. Toen begreep ik dat ware liefde niet alleen gaat om het delen van wonden, maar om opoffering, vertrouwen en geloof.
Vanaf die dag beperkte ik mijn ontmoetingen met Isabel strikt tot werk.
Ik koos voor Laura, omdat ik begreep dat het verleden achtergelaten moest worden, en dat de vrouw die me echt hielp verder te gaan altijd aan mijn zijde was geweest.
Soms denk ik in stilte aan Isabels droevige ogen en die vraag die ze stelde: „Ben je bij iemand die je alleen aan je wonden herinnert, of bij iemand die je helpt ze te helen?”
En ik begreep dat die ontmoeting op het kerkhof niet bedoeld was om een nieuw liefdesverhaal te beginnen, maar om me te herinneren dat ik mijn pijn niet alleen hoefde te dragen.
Ik moest leren volledig te leven met Laura aan mijn zijde.
Vanaf die dag veranderde mijn leven echt. Niet door een liefdesdriehoek, maar omdat ik leerde het heden te waarderen, het verleden los te laten en vooruit te gaan.
