Ik staarde haar aan. De wereld viel stil, alsof iemand op mute drukte.
« Weet je het zeker? » fluisterde ik.
Ze knikte. « Ik heb het dubbel gecontroleerd. Het staat hier in de administratie. »
Ik zakte weg in de dichtstbijzijnde stoel terwijl ik alles probeerde te verwerken. Irene had dit voor me verborgen gehouden tijdens de zwangerschap, de bevalling en zelfs toen ze stervende was.
Een lang moment kon ik me niet bewegen. Het enige wat ik kon doen was de jaren van stilte, de afstand tussen ons en de onbeantwoorde vragen herhalen.
Misschien was ze overweldigd. Misschien had ze gedacht dat ik het niet zou begrijpen. Misschien… Misschien had ze gelijk.
Sophie was opgegroeid met het missen van iets waarvan ze niet wist dat ze het kwijt was. En Irene had dat geheim in haar graf gedragen.
Ik haalde diep adem en besloot dat ik er iets aan zou doen. Ik wist niet wat ik zou doen, maar één ding was zeker. Ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
Op de vlucht terug naar Los Angeles kon ik niet slapen omdat de woorden van de verpleegster door mijn hoofd bleven cirkelen.
Ik bleef Irene zien – haar trillende handen, haar verre ogen, de manier waarop ze haar handpalm op haar buik liet rusten, alsof ze te vroeg afscheid nam.
Ik moest de waarheid vinden.
De volgende ochtend belde ik Wendy.
‘We moeten elkaar ontmoeten,’ zei ik zachtjes. « Er is iets dat je moet weten. »
Toen we elkaar ontmoetten in een klein park in de buurt van de school, renden de meisjes al rond op de speelplaats, lachend alsof ze elkaar al hun hele leven kenden.
Wendy kwam bij me op de bank zitten, haar voorhoofd gefronst. « Je hebt iets gevonden, nietwaar? »
Ik knikte. « De ziekenhuisgegevens. Irene had een tweeling. Ze gaf er een af voor adoptie op dezelfde dag dat Sophie werd geboren.
Ze verstijfde, haar lippen gingen een beetje uit elkaar. « Oh mijn God. »
« Ik wist het niet. Ik zweer dat ik er niets van wist. Tegen het einde van haar zwangerschap liet ik Irene met rust. Ze vertelde me dat het ziekenhuis me pas na de bevalling zou binnenlaten, en ik geloofde haar. » Ik wreef in mijn ogen, mijn stem brak. « En nu is ze weg. Ik kan haar niet eens vragen waarom. »
Wendy legde een hand op mijn arm. « David, ik denk niet dat het haar bedoeling was om je pijn te doen. Misschien dacht ze dat ze deed wat het beste was. Misschien dacht ze dat ze beide baby’s niet aankon. »
Ik knikte langzaam. « Ik weet het. Maar dat maakt het er niet makkelijker op. »
We besloten om DNA-tests voor beide meisjes te laten doen, en het duurde een week voordat de resultaten arriveerden. Dat was de langste week van mijn leven.
Wendy en ik waren samen toen de resultaten kwamen. Toen ze de envelop opende, voelde ik mijn hart sneller kloppen dan ooit.
Haar ogen gleden over het papier en toen keek ze op, tranen glinsterden.
« Het is een eeneiige tweeling. »
Even kon ik me niet bewegen. Ik staarde haar alleen maar aan.
‘Het zijn zussen,’ zei ik uiteindelijk, terwijl mijn stem kraakte.
We verzamelden de meisjes in de woonkamer. Wendy knielde naast Sandra en ik pakte Sophie’s hand.
‘Lieverd,’ begon ik zachtjes, ‘er is iets belangrijks dat we je moeten vertellen. Weet je nog dat je zei dat jij en Sandra precies op elkaar lijken? »
Sophie knikte. « Uh-huh. »
Wendy glimlachte vriendelijk. « Natuurlijk zijn jullie hetzelfde. Jullie zijn tweelingzussen. »
Even staarden ze ons allebei alleen maar aan. Toen hapte Sandra naar adem. « Werkelijk? Zoals, echt? »
« We zijn zussen? » Vroeg Sophie.
Ze keken elkaar aan, barstten toen in gegiechel uit en omhelsden elkaar zo stevig dat mijn borst pijn deed. « We zijn zussen! We zijn zussen! » riepen ze keer op keer.
Ik voelde tranen in mijn ogen prikken terwijl ik naar ze keek – twee helften van een verhaal waarvan ik niet wist dat het onvolledig was. Wendy veegde haar tranen weg en lachte zachtjes.
***
