
Een verdrietige man zit op een bankje | Bron: Pexels
Ik probeerde de knoop in mijn maag te negeren. Misschien was ze gelukkig. Misschien is deze man wel goed voor onze dochter.
In eerste instantie hield ze haar belofte. Ik bezocht hem vaak, hield mijn dochter in mijn armen en voelde mij vaderlijk. Maar beetje bij beetje veranderden de dingen.
« Ze is vandaag ziek », zei mijn ex altijd als ik haar belde.
Of:Ā Ā āWe hebben plannen, misschien volgend weekend.ā

GeĆÆrriteerde vrouw op haar telefoon | Bron: Pexels
Toen bleven de berichten onbeantwoord. De telefoontjes bleven maar doorgaan, maar er werd niet opgenomen.
Op een dag kwam ik bij het huis langs. Mijn handen trilden toen ik klopte.
Ze deed de deur open, met een strakke glimlach. āWat doe je hier?ā
āIk kwam om mijn dochter te zien.ā
Ze zuchtte. āJe had eerder moeten bellen.ā

GeĆÆrriteerde vrouw staat in haar deuropening | Bron: Midjourney
āIk heb het gedaan. Je hebt niet geantwoord.Ā Ā»
« Nou, ze slaapt nu. »
Ik wist dat ze loog. Ik kon binnen de televisie horen, tekenfilms. Het lachen van mijn dochter, zwak maar duidelijk.
āIk zal wachten.ā
Zijn gezichtsuitdrukking werd harder. āJe maakt het moeilijk.ā

Boze vrouw voor haar deur | Bron: Midjourney
āNee, jij bent het,ā antwoordde ik. āIk heb het recht haar te zien.ā
Ze haalde abrupt adem. āIk heb hier geen tijd voor.ā
Toen sloeg ze de deur voor mijn neus dicht. Het was het begin van het einde.