Ten slotte liep hij naar de keuken, waar het cateringpersoneel zich snel tussen de toonbanken bewoog.
‘Neem me niet kwalijk,’ zei Marcus tegen een ober. ‘Waar is Emma? De gastvrouw?’
De server knipperde verward met zijn ogen.
“Oh… mevrouw Hale? Ik denk dat ze in de oude servicekeuken achterin is. Mevrouw Vanessa heeft haar gevraagd om op te ruimen.”
Marcus voelde de lucht uit zijn longen verdwijnen.
« Heb je haar gevraagd… om schoon te maken? »
De kamer die hem brak
De oude bijkeuken bevond zich achter het hoofdgebouw; klein en slecht verlicht, en sinds de renovaties onveranderd gebleven.
Marcus stapte naar binnen.
Wat hij zag, verbrijzelde hem.
Emma zat op een laag houten krukje, gekleed in een oude ochtendjas met opgerolde mouwen. Haar handen waren rood en gerimpeld van het zeep- en watergebruik. Enkele haren waren uit haar losse knot ontsnapt. Haar schouders hingen slap van vermoeidheid.
Op een gebarsten tafel voor haar stond haar avondeten.
Geen biefstuk.
Geen vis.
Een klein bordje rijst gemengd met aangelengde koffie en een stukje gedroogde vis.
Marcus’ benen trilden.
Dit was zijn vrouw.
In haar eigen huis.
‘Emma…’ Zijn stem brak.
Ze keek geschrokken op.
‘Marcus? Wat—wat doe je hier?’ Ze sprong beschaamd overeind. ‘Het spijt me, ik zie er niet uit. Kijk me alsjeblieft niet zo aan.’
Hij stak in twee stappen de kamer over en trok haar in zijn armen.
De tranen stroomden rijkelijk.
‘Wat hebben ze je aangedaan?’ fluisterde hij. ‘Waarom ben je hier?’
Emma schudde haar hoofd en probeerde hem te kalmeren.
“Nu je thuis bent, gaat het goed met me. Dat is het enige wat telt.”
‘Nee,’ zei Marcus vastberaden, terwijl hij een stap achteruit deed om haar aan te kijken. ‘Je gaat me alles vertellen.’
De waarheid die hij nooit had mogen horen
‘Ik stuur elke maand vijftigduizend dollar,’ zei Marcus, terwijl hij moeite deed om kalm te blijven. ‘Ze vertelden me dat je aan het reizen, winkelen en van het leven aan het genieten was. Waar is dat geld gebleven?’
Emma sloeg haar ogen neer.
‘Ik heb het nooit gezien,’ zei ze zachtjes. ‘Vanessa heeft de kaart. Jouw moeder bepaalt het eten. Ze geven me een klein bedrag en zeggen dat ik dankbaar moet zijn.’
Marcus voelde een brandend gevoel in zijn borst.
‘Ze zeiden dat ik in huis moest werken,’ vervolgde Emma. ‘Dat ik niets bijdroeg. En als ik zou klagen…’
Haar stem zakte tot een fluistering.
“Ze zeiden dat ze het mijn ouders in Ohio erg moeilijk zouden maken. Kyle schepte op over zijn ‘connecties’.”
Marcus balde zijn vuisten.
De mensen die hij uit de ellende had geholpen, waren wreed geworden.
‘Kom met me mee,’ zei hij, zijn stem vastberaden maar dreigend. ‘Nu.’
De muziek stopte toen ze binnenkwamen.
Marcus leidde Emma naar de grote zaal.
De muziek stopte abrupt.
Elk gesprek liep dood.
Margaret snelde naar voren. « Marcus! Waarom heb je ons niet verteld dat je zou komen? Dan hadden we ons kunnen voorbereiden! »
Vanessa forceerde een glimlach en verborg discreet haar dure handtas.
« Verrassingsbezoek, hè? »
Marcus keek hen koud aan.
“Ja. Een verrassing.”
Hij verhief zijn stem.
« Het is een verrassing dat mijn vrouw als een dienstmeisje wordt behandeld, terwijl jullie mijn geld uitgeven. »
Margaret sneerde: « Dat vindt ze prima. Ze is aan het diëten. »
‘Dat is een leugen,’ snauwde Marcus. ‘Ik trof haar aan terwijl ze restjes aan het eten was in de achterkeuken. Vanessa, waar is haar visitekaartje?’
Vanessa stotterde. « Ik was gewoon de zaken aan het regelen. »
‘Management?’ Marcus wees naar de oprit. ‘Is dat de reden waarom je in nieuwe auto’s rijdt en merkkleding draagt?’
Het werd stil in de kamer.
‘Iedereen eruit,’ zei Marcus. ‘Het feest is voorbij.’
De gasten stormden naar de deur.
Alleen zijn familie bleef achter.
