‘Mam?’
‘Ja?’
‘Zullen we binnenkort samen koffie drinken? Gewoon… zoals vroeger?’
Een glimlach breekt door op mijn gezicht. ‘Heel graag.’
Als we ophangen, blijf ik nog lang zitten met de telefoon in mijn hand. De regen is opgehouden en er breekt voorzichtig zonlicht door de wolken.
Die avond pak ik een oude doos met foto’s uit de kast. Ik blader door herinneringen: verjaardagen vol taart en slingers, Sinterklaasavonden met chocoladeletters en gedichten, slapeloze nachten toen Eva ziek was en ik naast haar bed zat tot ze weer rustig ademde.
Voor het eerst in jaren voel ik geen schaamte of spijt als ik naar deze beelden kijk. Alleen maar liefde – onhandig soms, maar altijd echt.
De volgende dag stuur ik Eva een berichtje: “Ik ben trots op jou. En dankbaar dat jij mijn dochter bent.”
Ze stuurt direct terug: “Ik hou van jou, mam.”
Soms vraag ik me af hoeveel moeders zich net zo voelen als ik – gevangen tussen schuldgevoel en liefde, onzekerheid en hoop. Waarom zijn we zo streng voor onszelf? En wat zou er gebeuren als we elkaar vaker gewoon zouden zeggen: je bent genoeg?
