Haar parfum — hetzelfde dat ik al op zijn kleren had geroken.
— Aangenaam, — zei ik waardig. — Ik hoop dat de onderhandelingen goed verlopen.
Ik draaide me om en liep weg, mijn stappen weerklonken in de lege gang.
In de lift liet ik eindelijk de tranen stromen.
Ik was niet boos — alleen ongelooflijk teleurgesteld en uitgeput.
Alsof de afgelopen twee decennia slechts een voorspel waren voor dit pijnlijke moment van helderheid.
Die avond, toen Adrian thuiskwam, stond zijn koffer al ingepakt bij de deur.
Ik keek hem recht in de ogen aan en zei simpel:
— De onderhandelingen zijn voorbij.
Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden!
Samen kunnen we de emotie en inspiratie verder verspreiden.
