Hannah antwoordde niet. Ze ging zitten, trillend, beseffend dat als ze niet naar Harold had geluisterd, ze allemaal dood zouden zijn.
Later, ter plaatse, vertelde een brandweerman hem dat de explosie was veroorzaakt door een onopgemerkt gaslek dat zich al maanden had opgehoopt. « De bewoners hebben geluk gehad, » zei hij.
Gelukkig — of beschermd, dacht Hannah.
De weken verstreken en het leven keerde langzaam terug naar normaal. Ze vond een baan in een plaatselijke bakkerij, de kinderen gingen naar nieuwe scholen en, hoewel het nog steeds financieel krap was, maakte de angst plaats voor een zekere sereniteit.
Soms, op regenachtige nachten, dacht ze aan Harold – aan zijn doorweekte jas, zijn kalme ogen en zijn vreemde waarschuwing.
Ze had nooit geweten waarom hij juist haar familie had uitgekozen of hoe hij van het gevaar afwist. Maar elke keer dat ze iemand in de stortregen zag vastzitten, stopte ze om te helpen. Want ze begreep het nu: soms begint het redden van iemand simpelweg met het openen van de deur.
En dankzij die keuze waren zij en haar kinderen nog in leven.
