« Wat ga je ermee doen? » vroeg ze.
Hij glimlachte flauwtjes. « Daar hoef jij je geen zorgen over te maken. »
En toen, net als de vorige keer, liep hij weg.
Twee dagen later, toen zij en haar kinderen naar een klein huurappartement aan de andere kant van de stad verhuisden, kwam er een nieuwsbericht op de radio. Hannah verstijfde toen ze de naam van haar oude straat hoorde.
« Breaking news », zei de omroeper. « Een explosie veroorzaakt door een gaslek heeft vanochtend vroeg een huis aan Maple Lane verwoest. Er zijn geen gewonden gevallen, aangezien het pand onbewoond was. »
Hannah liet het bord vallen dat ze vasthield. « Wat zeiden ze? » vroeg Ava.
Hannah zette het volume hoger. De omroeper herhaalde het: het huis – haar huis – was weg.
Ze ging langzaam zitten, haar benen trilden. Het beeld van de oude man flitste door haar hoofd – zijn doorweekte gestalte, zijn waarschuwing, zijn aandringen dat ze moest vertrekken.
Als ze niet had geluisterd, als ze nog een nachtje was gebleven…
De gedachte alleen al bezorgde haar een knoop in haar maag.
Een week later ging ze terug naar Maple Lane. Het hele gebied was afgezet, maar door het gele waarschuwingslint zag ze de smeulende resten van wat ooit haar huis was geweest. Het rook er nog steeds naar rook en gas.
Een brandweerman zag haar daar staan. « Bent u de vorige eigenaar? » vroeg hij.
« Ja, » zei ze zachtjes. « Weten ze wat de oorzaak is? »
Hij knikte grimmig. « Defecte bedrading en een onopgemerkt gaslek. Het moet zich al maanden aan het opbouwen zijn. Eerlijk gezegd, wie hier ook woont, mag van geluk spreken dat hij nog leeft. »
Ze slikte moeizaam. « Weet je of… iemand het pand onlangs heeft gekocht? »
Hij fronste. « Ja, er stond een oudere heer vermeld als de nieuwe eigenaar, maar let op: toen de explosie plaatsvond, was hij al overleden. Al jaren dood. »
Hannah knipperde met haar ogen. « Wat? »
De brandweerman haalde zijn schouders op. « Hij heette Harold Brooks. Hij was tientallen jaren geleden eigenaar van het grootste deel van dit land. Hij is ongeveer vijftien jaar geleden in een ziekenhuis overleden. Ik denk dat iemand zijn naam heeft vervalst of zoiets. De papieren worden nog gecontroleerd. »
Haar handen begonnen te trillen. Harold Brooks.
Toen ze de verkooppapieren tekende, was dat de naam die ze zag.
Dagenlang bleef ze erover nadenken. De oude man – Harold – had dingen geweten die hij niet had moeten weten. Hij had geweten dat ze weg moest, dat het huis niet veilig was. Misschien was het geen toeval. Misschien was het iets anders – iets wat haar begrip te boven ging.
Op een middag ging ze naar de bibliotheek en zocht zijn naam op.
