Hij keek haar een tijdje aan, alsof hij probeerde iets te beslissen, en knikte toen. « Als je het zeker weet. »
« Ik weet het zeker, » zei ze. « Rust maar uit. Je kunt morgenochtend vertrekken. »
Die nacht, terwijl de wind nog door de bomen zuchtte, spreidde Hannah een deken over hem uit en ging terug naar haar kamer. Ze kon het niet verklaren, maar ze voelde een vreemde vrede met hem – alsof haar overleden man hetzelfde zou hebben gedaan.
Tegen de ochtend was de storm voorbij. Zonlicht stroomde door het keukenraam en vogels fluitten alsof er niets was gebeurd. De oude man was al wakker en zat aan tafel met een stuk papier voor zich.
« Ik hoop dat je goed hebt geslapen, » zei Hannah terwijl ze koffie inschonk.
« Dat heb ik gedaan, dank u. Maar voordat ik ga, moet ik u iets ongewoons vragen, » zei hij met een serieuze toon.
Hannah trok een wenkbrauw op. « Wat is dat? »
Hij schoof het opgevouwen papier naar haar toe. « Zou je overwegen om je huis aan mij te verkopen? Nu meteen. Voor één dollar. »
Ze knipperde met haar ogen, ervan overtuigd dat ze hem verkeerd had verstaan. « Pardon? »
« Eén dollar, » herhaalde hij. « Ik betaal je meteen contant. Jij en je kinderen kunnen vandaag nog inpakken en vertrekken. »
Hannah staarde hem verbijsterd aan. « Dat is… niet grappig, meneer. Dit is ons huis. En zelfs als ik het zou willen verkopen, zou ik het me niet kunnen veroorloven om ergens anders heen te verhuizen. »
« Ik maak geen grapje, » zei hij zachtjes. « Je hoeft je geen zorgen te maken over waar je naartoe gaat. Vertrouw me gewoon. Verkoop het huis en ga weg. »
Ze lachte ongelovig. « Jou vertrouwen? Ik weet niet eens je naam. »
« Mijn naam doet er niet toe, » zei hij zachtjes. « Maar ik beloof je dit: dit huis verkopen is de beste beslissing die je ooit neemt. »
Hij stond op, pakte zijn portemonnee en legde één dollarbiljet op tafel. « Alsjeblieft, Hannah. Soms krijgen we kansen die pas later zinloos lijken. Grijp ze. »
Haar handen trilden toen ze van het briefje naar zijn gezicht keek. Iets in zijn ogen – een vreemde mix van verdriet en zekerheid – deed haar hart sneller kloppen.
« Ik kan niet uitleggen waarom, » vervolgde hij, « maar deze plek… draagt iets zwaars. Iets dat niet van jou is om te dragen. Laat het achter. »
Voordat ze kon antwoorden, knoopte hij zijn jas dicht, bedankte haar nogmaals en liep naar buiten in het ochtendlicht. Ze bleef sprakeloos en verbijsterd achter.
De hele dag probeerde ze de confrontatie van zich af te schudden. Maar hoe hard ze ook probeerde, zijn woorden bleven als mist aan haar kleven. Die avond, terwijl ze het avondeten kookte, hoorde ze een harde klap achter in het huis – het plafond van de berging was ingestort. Regenwater had de balken laten rotten zonder dat ze het wist.
Als haar kinderen daar hadden gespeeld, hadden ze gedood kunnen worden.
Haar hart bonsde toen ze de schade overzag. Het huis, al oud en versleten, voelde plotseling onveilig – kwetsbaar, zelfs vervloekt. Die nacht sliep ze nauwelijks. De volgende ochtend deed ze iets wat ze nooit had gedacht te zullen doen.
Ze ging naar het notariskantoor in de stad, tekende de akte en verkocht haar huis voor precies één dollar – aan de oude man die, onverklaarbaar genoeg, daar op haar wachtte.
« Weet u het zeker? » vroeg de klerk verbijsterd. « Dit huis zou minstens vijftigduizend dollar kunnen opbrengen, zelfs in de staat waarin het verkeert. »
« Ik weet het zeker, » zei Hannah met een kalme maar afstandelijke stem. « Ik wil het niet meer. »
De man gaf haar de dollar, vouwde de papieren netjes op en zei: « Dank u wel. U hebt het juiste gedaan. »
