Afgelopen weekend besloot ik alleen naar mijn schoonouders te gaan, en achteraf heb ik daar enorm veel spijt van.
Wat ik die dag meemaakte, was een nachtmerrie die ik me niet had kunnen voorstellen.
Het begon allemaal toen mijn man, Bryce, onverwachts vastzat op zijn werk. We waren van plan om samen te gaan, maar vlak voor vertrek belde hij om te zeggen dat hij niet kon.
Ik was teleurgesteld, maar ik begreep het – dit soort dingen gebeuren. Omdat ik de avond ervoor al koekjes had gebakken, leek het me leuk om zijn moeder, Sharon, te verrassen met een bezoekje.
Ze was altijd aardig, warm en gastvrij. Ze wacht meestal met een stralende glimlach bij de deur en staat erop dat ik het laatste stukje van haar zelfgemaakte taart neem.
Dus ging ik alleen. Toen ik aankwam, voelde ik dat er iets mis was.
Het huis was donker en stil – geen licht, en geen enkele gastvrije figuur begroette iemand bij de deur.
Ik belde aan en klopte aan. « Sharon? Ik ben het, Ruth! Ik heb koekjes voor je meegebracht. » Maar niemand deed open.
De stilte was vreemd en verontrustend. Ik stuurde snel een berichtje naar Frank, mijn schoonvader, om te vragen waar iedereen was.
Zijn antwoord kwam snel: « Ga met de jongens naar buiten. Sharon rust uit. Je kunt naar huis gaan als je wilt. »
Rust? Dat klonk niet goed.
Sharon was overdag zelden stil. Meestal was ze bezig in de keuken of met schoonmaken, een liedje neuriënd. Er klopte iets niet.
Ik stapte voorzichtig naar binnen, met een bord koekjes in mijn handen. Het huis voelde koud en doods aan, in tegenstelling tot het warme thuis dat ik kende. Ik riep opnieuw: « Sharon? Ben je daar? » Nog steeds geen antwoord.
Toen hoorde ik het – een zacht geklop van boven, vlakbij de zolder. Mijn hart begon te bonzen.
Het geklop was ritmisch, alsof iemand een teken gaf of mijn aandacht probeerde te trekken. Ik liep voorzichtig naar de zolderdeur.
