‘Betekent dat dat ik hem nu echt papa mag noemen?’ vroeg Owen.
‘Dat doe je al, mijn engel,’ antwoordde ik.
En nu, elke avond als ik hem instop, denkt hij altijd weer terug aan die eerste dag.
— Mam, weet je nog dat we oma Margaret in de winkel ontmoetten?
Ik glimlach en knik altijd.
‘Natuurlijk herinner ik me dat,’ zei ik tegen hem.
Want die dag – dat moment van vrijgevigheid, ingegeven door een simpele appeltaart, een trillende stem en een instinctief gebaar – was het begin van iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Een tweede kans. Een betere — voor ons allemaal.
