begon ze zich af te vragen:
Heb ik echt gewonnen?
Of heb ik mijn man verwijderd van zijn familie en zijn liefde voor hen afgezwakt?
Heb ik de situatie met verstand aangepakt,
of nam ik levensbepalende beslissingen tijdens een uitbarsting?
En hier ligt de ware les:
Een huwelijk is niet alleen liefde en jaloezie.
Het vraagt om balans tussen hart en verstand, tussen gevoelens en verantwoordelijkheden,
tussen mijn recht als echtgenote en het recht van de familie die mijn man heeft grootgebracht.
En de belangrijkste les:
Jaloezie – als ze te groot wordt – kan het huwelijk van binnenuit opbranden.
Maar als die jaloezie voortkomt uit oprechte liefde,
moet ze met wijsheid worden geleid, op de juiste manier uitgesproken en op een slimme manier beheerst.
Als je man eraan denkt om opnieuw te trouwen, betekent dat niet altijd dat hij niet van je houdt.
Soms denkt hij dat hij zijn plicht vervult of een oplossing biedt voor een moeilijke situatie.
En op dat moment is jouw houding en manier van denken wat het verschil maakt.
De man is geen vijand.
De schoonzus is geen tegenstander.
De strijd om liefde hoeft geen oorlog te zijn.
Maar wel een ruimte voor dialoog, begrip en beslissingen die op rust gebaseerd zijn, niet op schokken.
Kortom:
Praat met hem, begrijp zijn beweegredenen.
Laat angst je niet tot daden drijven waar je later spijt van krijgt.
Neem je beslissingen op het hoogtepunt van je bewustzijn, niet op het hoogtepunt van je boosheid.
En als je weggaat, overweeg de prijs van afstand én de prijs van terugkeer.
En als je kinderen hebt, laat dan al je keuzes bijdragen aan een veilige toekomst voor hen.
Als je je gezin wilt behouden,
moet je sterker zijn dan je jaloezie, slimmer dan je woede, en zachter dan elke concurrentie.
Want een man vergeet nooit de vrouw die hem bijstond in zijn verwarring.
Maar hij zal nooit rust vinden bij degene die hem dwingt te kiezen tussen “ik of zij”.
