Ik ben tegen dit huwelijk… en mijn verhaal is niet gemakkelijk.
Ik was al tweeënhalf jaar getrouwd en mijn buik werd elke dag groter. Mijn kleine meisje groeide in mij en mijn man kwam elke dag van zijn werk thuis, legde zijn hand op mijn buik en lachte: “Ik wacht op een nieuwe prinses die ons huis komt verlichten.”
Op een dag keerde alles om.
We kregen het nieuws dat mijn schoonbroer – de jongere broer van mijn man – plotseling was overleden.
Hij was nog jong, in de bloei van zijn leven, en had een vrouw en vier dochters. De jongste kroop nog en de oudste was acht jaar oud.
Het nieuws sloeg in als een bom. Iedereen kwam samen, het verdriet vulde het huis en zijn vrouw – mijn schoonzus – was kapot van verdriet.
Ik voelde haar pijn, ook al waren we niet erg close. Het overlijden van een echtgenoot laat je niet zomaar koud, zeker niet als er vier kleine ogen naar je kijken en vragen: “Waar is papa?”
Na de rouwperiode leek het uiterlijk weer rustig, maar vanbinnen begon alles te veranderen.
Na een paar maanden, toen ik net was bevallen, begon mijn man over iets te praten dat als een kogel mijn hart raakte.
Hij zei rustig:
“Ik denk erover om met de vrouw van mijn broer te trouwen.”
Ik verstijfde.
Ik kon geen woord uitbrengen.
Hij zei:
“Niet omdat ik per se wil trouwen, bij God niet, maar ze is nog jong en mooi. Ze kan niet met iemand buiten het huis trouwen. En de meisjes kunnen we niet alleen laten. Als ik met haar trouw, kan ik voor de kinderen zorgen en ze beschermen.”
Ik zei:
“En jij denkt dat de oplossing is dat je mij opzij zet? Ik, die net bevallen ben, uitgeput ben, en jouw huishouden draaiende houd?”
Hij antwoordde kalm maar vastberaden:
“Ik wil jou niet tekortdoen, maar dit gaat ons allemaal te boven.”
Toen verloor ik mijn geduld.
Het voelde alsof de grond onder me verdween. Hoe kon mijn man, die mijn veilige haven was, denken aan een tweede vrouw?
En nog wel iemand uit hetzelfde huis, dezelfde familie, met wie ik thee dronk in de keuken!
Ik explodeerde. We kregen hevige ruzie.
Ik stormde naar buiten, schold mijn schoonzus uit op straat en vervloekte haar en mijn man.
Ik was gekwetst, gebroken, en wist geen andere manier om mijn pijn te uiten dan door te schreeuwen.
Mijn man kon mijn gedrag niet verdragen.
En ik was zwanger van ons tweede kind.
Toen ik thuiskwam, vond ik de deur op slot. Hij weigerde me binnen te laten.
Ik belde hem, maar hij nam niet op.
Ik moest terug naar mijn ouders.
Ik bleef daar een hele maand.
Elke dag tranen, elke nacht angst dat mijn leven voorbij was en dat mijn kinderen zonder hun vader zouden opgroeien.
Of dat ik moest terugkeren naar een huis waarin het woord “tweede vrouw” ooit gevallen was.
Het ging niet meer om ruzie.
Maar na een maand kwam hij terug.
Hij zei:
