Geen commando’s. Geen riem.
Gewoon zij aan zij door het bos wandelen.
Titan hinkte een beetje op zijn geblesseerde been, maar hij bleef in de buurt.
Koos ervoor om in de buurt te blijven.
Toen ze uit de bosrand tevoorschijn kwamen, stond Cole te wachten bij het trainingscomplex. Hutchkins stond naast hem. Beide mannen keken bezorgd en gespannen.
Klaar voor elke situatie waarin de politiehond zich ook bevindt.
Maar Titan liep rustig naast Maggie. Hoofd omhoog. Alert. Aanwezig.
Cole bestudeerde ze allebei.
‘Wat is daar gebeurd?’ vroeg hij.
Maggie keek hem recht in de ogen.
‘We hebben gepraat,’ zei ze. ‘En ik denk dat we elkaar eindelijk begrepen.’
Die nacht liet Titan Maggie voor het eerst toe in zijn kennel.
Ze zat op de grond en hij ging naast haar liggen – zo dichtbij dat ze zijn ademhaling kon voelen. Zo dichtbij dat toen ze haar hand op zijn schouder legde, hij zich tegen haar aanleunde in plaats van zich terug te trekken.
‘Morgen proberen we het opnieuw,’ zei ze zachtjes. ‘De helikopter, de training, alles. Maar deze keer doen we het samen. Niet dat ik commando’s geef en jij ze opvolgt. Gewoon partners die het samen uitzoeken.’
Titan reageerde door dichterbij te komen, zijn hoofd tegen haar been te drukken en een lange zucht te slaken die bijna als opluchting klonk.
Cole bekeek de scène vanuit het observatievenster en pakte zijn telefoon.
« Ik raad aan om door te gaan, » appte hij naar Bradford. « Er is aanzienlijke vooruitgang geboekt. Ze krijgen een goede band. »
Bradfords reactie volgde dertig seconden later.
Prima. Nog vijfentwintig dagen te gaan. Die zullen ze allemaal nodig hebben.
De achtentwintigste dag brak aan met de last van onvermijdelijkheid.
Maggie stond in de schemering buiten het K9-centrum en keek hoe de eerste zonnestralen over de oostelijke bergen kropen.
Haar lichaam vertoonde de sporen van intensieve training: nieuwe spierdefinitie, eelt op haar handpalmen en donkere kringen onder haar ogen die permanent waren geworden.
Maar er was nu ook iets anders. Een vastberadenheid in haar houding. Een zelfvertrouwen dat voortkwam uit kleine overwinningen en het doorstaan van tegenslagen. Uit de wetenschap wat zij en Titan samen precies konden bereiken.
De deur van de faciliteit ging open. Titan kwam naar buiten met Cole, bewegend met de soepele gratie van een volledig genezen dier. De granaatscherfwond was dichtgegroeid tot een dun litteken. Zijn vacht glansde. Zijn ogen waren helder en gefocust.
Hij zag Maggie en ging meteen naar haar toe.
Geen opdracht gegeven.
Geen riem nodig.
Gewoon de natuurlijke aantrekkingskracht tussen partners.
‘Koffie,’ zei Cole, terwijl hij een thermosbeker omhoog hield.
‘Alsjeblieft,’ zei Maggie.
Ze sloeg haar armen om de warmte heen. Cole schonk zijn eigen kopje in.
« De meeste mensen kunnen de nacht voor hun certificering niet slapen, » zei hij. « Jij ziet eruit alsof je maar twee uur hebt geslapen. »
‘Daarover,’ zei ze.
‘Normaal,’ zei hij. ‘Maar je moet dat nu uitzetten. Vertrouw op je voorbereiding. Vertrouw op wat jij en Titan hebben opgebouwd.’
Hij hield even stil.
‘De raad van bestuur komt om 8.00 uur bijeen,’ vervolgde hij. ‘Kapitein Sloan is gisteravond vanuit de westkust aangekomen. Hij zal vanochtend uw laatste trainingssessie bijwonen.’
Maggie’s maag trok samen.
Kapitein Vincent Sloan – de man die in acht jaar tijd nog nooit een vrouwelijke begeleider was gepasseerd.
‘Wat kan ik van hem verwachten?’ vroeg ze.
Coles gezichtsuitdrukking was neutraal.
« Sloan is van de oude school, » zei hij. « Hij gelooft dat het trainen van een politiehond fysieke dominantie en absolute autoriteit vereist. Hij vindt samenwerkingsmodellen te soft. Hij zal op zoek gaan naar elk teken van onvoldoende controle. »
‘Hij heeft dus al besloten dat ik ga falen,’ zei Maggie.
« Hij heeft besloten om kritisch te evalueren, » zei Cole. « Er is een verschil. Maar ik zal niet liegen: als Sloan tegenstemt, zullen de andere bestuursleden overweldigend bewijs nodig hebben om hem te overrulen. Zijn reputatie weegt zwaar mee. »
Titan leunde tegen Maggie’s been, stevig en warm. Ze keek op hem neer en zag de intelligentie in zijn bruine ogen.
« Dan zorgen we ervoor dat hij iets ziet wat hij niet kan ontkennen, » zei ze.
De ochtendtraining begon stipt om 08:00 uur.
Kapitein Sloan stond in de observatiepost als een standbeeld, gehouwen uit graniet en vol scepsis. Eenenvijftig jaar oud. Lang en stijf. Staalgrijs haar, perfect geknipt volgens de voorschriften. Zijn uniform vertoonde gestreken vouwen die getuigden van militaire discipline, verheven tot religieuze toewijding.
Maggie probeerde zijn aanwezigheid te negeren en concentreerde zich op de training die Cole had ontworpen: zoek- en reddingsscenario’s, tactische bewegingsoefeningen en hindernisbanen die de coördinatie en het wederzijds vertrouwen testten.
Titan presteerde uitstekend.
Elk commando is met precisie uitgevoerd. Elk scenario is binnen de gestelde parameters voltooid.
Ze voerden de oefeningen synchroon uit, op een manier die moeiteloos leek, maar die het resultaat was van wekenlange, zware herhaling.
Maar Maggie voelde Sloans blik op zich gericht. Kijkend. Oordelend. Wachtend op de onvermijdelijke mislukking die hij verwachtte.
Tegen 11.00 uur hadden ze alle geplande oefeningen voltooid.
Cole riep een lunchpauze uit.
‘Morgen is het erop of eronder,’ zei Maggie zachtjes tegen Titan terwijl ze in een hoekje zaten. ‘Alles komt neer op morgenochtend.’
Titan leunde stevig en geruststellend tegen haar aan.
Door het raam kon ze de drie hoge officieren in gesprek zien – Sloans afwijzende handgebaren, Coles geduldige uitleg. Hutchkins had zich bij hen gevoegd. Een debat over haar toekomst – en het leven van Titan – speelde zich af op slechts negen meter afstand.
Ze draaide zich om.
‘Maar weet je wat?’ zei ze tegen Titan. ‘Kira heeft geen opgevers opgevoed. En ze heeft ons niet voor niets uitgekozen. Dus morgen lopen we daar naar binnen en laten we ze precies zien wie we zijn: partners. En dat spreekt voor zich.’
De certificeringsdag begon om 08:00 uur in de belangrijkste evaluatielocatie.
De raad van bestuur zat aan een lange tafel – commandant Bradford in het midden, hoofdcommissaris Cole aan zijn rechterkant, senior hoofdcommissaris Hutchkins aan zijn linkerkant. Dr. Patricia Morland zat er als medisch waarnemer bij. Aan het uiteinde zat kapitein Vincent Sloan, wiens gezichtsuitdrukking al scepsis verraadde.
Maggie stond strak in de houding in haar gala-uniform. Titan zat met zijn hielen naast haar. Alert maar kalm.
‘Onderofficier tweede klasse Magdalene Ashford,’ begon Bradford, ‘u bent hier voor een voorlopige certificering als hondengeleider voor gevechtshond Titan, serienummer Tango Sierra 4471. Deze commissie zal uw bekwaamheid beoordelen op acht verplichte gebieden. Begrijpt u de beoordelingsprocedure?’
“Ja, meneer.”
“De beoordeling bestaat uit praktische demonstraties, gevolgd door vragen van de examencommissie. Je wordt beoordeeld op basis van voldoende/onvoldoende voor elk onderdeel. Om te slagen, moet de examencommissie unaniem instemmen. Heb je nog vragen voordat we beginnen?”
« Nee, meneer. »
“Laten we dan verdergaan. Eerste beoordelingsonderdeel: basisgehoorzaamheid en controle.”
Ze doorliepen de scenario’s efficiënt.
Basiscommando’s feilloos uitgevoerd. Tactische bewegingen die blijk gaven van duidelijke communicatie. Geurdetectie waarbij Titan vier verborgen trainingshulpmiddelen in minder dan zes minuten lokaliseerde, zonder valse alarmen.
Sloan maakte aantekeningen, maar zijn uitdrukking veranderde geen moment.
De ochtend verliep met steeds complexere scenario’s: een dreigingsanalyse, waarbij Titan onderscheid moest maken tussen vijandige en vriendelijke spelers; en een medische noodsituatie, waarbij Maggie een gesimuleerd slachtoffer moest behandelen terwijl Titan voor de beveiliging zorgde.
Tegen 11.00 uur hadden ze zes van de acht evaluatieonderdelen afgerond. Maggie voelde de vermoeidheid opkomen, maar ze zette door dankzij haar discipline. Titan bleef geconcentreerd en professioneel.
Bradford riep een pauze van dertig minuten uit. Het bestuur trok zich terug om te beraadslagen.
Cole verscheen in de deuropening.
‘Je doet het uitstekend,’ zei hij. ‘Zes van de zes tot nu toe. Hutchkins en ik verwachten dat je met hoge cijfers slaagt.’
‘En Sloan?’ vroeg Maggie.
Coles kaak spande zich aan.
« Hij heeft je weliswaar een voldoende gegeven, maar met een kanttekening, » zei hij. « Hij wacht op de laatste twee scenario’s. Hij denkt dat je daar zult falen. »
« Hij denkt dat mijn ‘onvoldoende fysieke autoriteit’ ertoe zal leiden dat ik de controle verlies, » zei Maggie.
« Hij denkt dat Titan ofwel te weinig zal reageren en je niet zal beschermen, » zei Cole, « of juist te veel zal reageren en te agressief zal worden om te beheersen. Hij verwacht dat dit zal gebeuren in het scenario waarin de begeleider neergaat. »
Het scenario waarbij de begeleider neerviel, was legendarisch tijdens de K9-certificering.
De begeleider simuleerde een gevechtsverwonding en raakte volledig buiten bewustzijn. De politiehond moest de begeleider beschermen, om hulp roepen met behulp van specifieke alarmsignalen, zowel vijandige als vriendelijke benaderingen voorkomen totdat de identiteit was vastgesteld, en ervoor zorgen dat alleen bevoegd medisch personeel de begeleider kon bereiken zodra de identificatie was bevestigd.
Het stelde alles op de proef: training, onderlinge band, beoordelingsvermogen, zelfbeheersing. Het was ontworpen om teams die er nog niet echt klaar voor waren, te breken.
‘Wat verwacht hij dat er gaat gebeuren?’ vroeg Maggie.
« Hij verwacht dat Titan overdreven zal reageren vanwege zijn eerdere trauma, » zei Cole. « Dat hij elke toenadering als vijandig zal beschouwen en dat je hem niet op afstand kunt besturen zodra je buiten bewustzijn bent. »
Maggie keek naar Titan.
‘Hij heeft het mis,’ zei ze. ‘Titan kent het verschil tussen bescherming en agressie. We hebben dit scenario al wel twaalf keer geoefend.’
‘Ik weet dat je dat gedaan hebt,’ zei Cole. ‘Maar je moet het Sloan bewijzen – perfect. Zonder enige twijfel.’
De middagsessie begon met evaluatieonderdeel zeven: betrouwbaarheid zonder riem in een complexe omgeving.
Titan moest zich een weg banen door een simulatie van burgerlijk voetgangersverkeer, voertuigbewegingen en concurrerende prikkels, terwijl hij zich tegelijkertijd moest blijven concentreren op de commando’s van Maggie.
Hij presteerde feilloos: hij bleef op zijn plek te midden van de chaos, negeerde afleiding door voedsel en behield zijn concentratie ondanks het agressieve geblaf van andere honden uit nabijgelegen kennels.
Sloan markeerde zijn tablet zonder zichtbare reactie.
Daarna volgde de eindevaluatie.
Handler uitgeschakeld.
De opzet van het scenario was uitgebreid: een gesimuleerde gevechtsomgeving met meerdere rollenspelers.
Maggie doorliep het tactische scenario, schakelde met de steun van Titan gesimuleerde doelen uit en voerde vervolgens het protocol voor het geval de handler uitvalt uit. Alles wat daarna gebeurde, bepaalde of ze slaagden of faalden.
Bradford gaf de briefing.
« Dit scenario wordt voortgezet totdat een succesvolle evacuatie is bereikt of de commissie een veiligheidsstop afkondigt, » zei hij. « Onderofficier Ashford, heeft u nog vragen? »
« Nee, meneer. »
