Het begon met collegegeld, toen huur, en daarna een constante stroom andere uitgaven. Telkens als ik dacht dat ze onafhankelijker zouden worden, kwam er weer een verzoek om geld. Ik hou van mijn kinderen, maar na verloop van tijd begon het minder als steun en meer als afhankelijkheid te voelen – alsof ik geen vader meer was, maar een onuitputtelijke geldautomaat.
Het breekpunt kwam op de verjaardag van mijn zoon. In plaats van dankbaar te zijn voor wat ik al had gedaan, vroeg hij me om een auto. Dat was het moment waarop er iets in me knapte.
Ik zei tegen hem: « Ik ben het zat om jouw gratis geldautomaat te zijn. Vertrouw niet langer op mij. »
Ik verwachtte woede. Ik verwachtte teleurstelling. Maar ik had zijn reactie nooit verwacht. Mijn zoon staarde me aan en zei: « Je zult er spijt van krijgen. »
Die woorden bleven de hele nacht bij me hangen. De volgende ochtend ging ik bij hem kijken. Zijn kamer was leeg. Toen ik zijn kast opende, raakte het me harder dan ik kan uitleggen: al zijn kleren waren weg. Hij had zijn spullen ingepakt en was zonder iets te zeggen vertrokken.
Nu zit ik in de stilte, verscheurd tussen twee waarheden. Aan de ene kant weet ik dat kinderen verantwoordelijkheid moeten leren. Ik weet dat afhankelijkheid stimuleren de groei alleen maar vertraagt. Maar aan de andere kant, dit is mijn zoon. Ik blijf me maar afvragen of ik te ver ben gegaan, of mijn woorden harder waren dan ik bedoelde. Heb ik hem weggeduwd in plaats van hem te begeleiden?
Elke ouder wil dat zijn kind succesvol is, maar ook dat hij dichtbij blijft. En op dit moment weet ik niet waar mijn zoon is, of wat hij voor mij voelt. De stilte tussen ons is luider dan welke ruzie dan ook.
Was het verkeerd van mij om mijn standpunt in te nemen? Of was het de harde liefde die hij nodig had? Bovenal wil ik gewoon een manier vinden om dit op te lossen voordat de afstand tussen ons permanent wordt.
