—Nu, — zei Viktor Sergejevitsj, — moet je beslissen wat je nu gaat doen. Maxim, mijn zoon, je moet een keuze maken. Of je blijft je moeder en zus plezieren, of je bouwt je leven op met Olga.
Maxim leek totaal verdwaald:
— Ik… ik weet het niet. Ik moet nadenken.
— Nee, Maxim, — zei Olga vastberaden. — Je had er eerder over na moeten denken. Nu moet je beslissen. Hier en nu.
— Luister niet naar hem, mijn zoon! — kwam Vera Nikolajevna tussenbeide. — Wij zijn jouw familie!
—Hou je mond! — riep Maxim plotseling. Iedereen keek hem verbaasd aan. —Ik… ik kan niet meer. Papa heeft gelijk. Ik moet een keuze maken.
Hij draaide zich naar Olga:
—Vergeef me. Ik was zwak en dom. Ik heb me laten manipuleren door mijn moeder en zus. Maar ik hou van je en ik wil bij je zijn. Als je me kunt vergeven…
Olga zweeg en keek haar man aan. Ze zag oprechte spijt in zijn ogen. Maar de wond was nog te vers.
—Ik weet het niet, Maxim,— zei ze uiteindelijk. —Ik weet het echt niet. Ik heb tijd nodig om na te denken.
—Ik begrijp het, — beaamde Maxim. —Ik ben bereid zo lang te wachten als nodig is. En ik zal er alles aan doen om je vertrouwen terug te winnen.
Olga keek naar haar man. Ze zag oprechte spijt in zijn ogen. Maar de pijn was te intens om alles te vergeten.
—Laten we gewoon naar bed gaan,— zei ze. —En morgen beginnen we weer opnieuw. Met nieuwe regels.
Maxim knikte:
— Zoals je wilt. Ik ben op alles voorbereid.
Ze gingen ieder hun eigen weg naar een aparte kamer. Olga had moeite om in slaap te komen, denkend aan de gebeurtenissen van die avond. Ze wist niet of ze Maxim kon vergeven, of hem ooit nog kon vertrouwen. Maar één ding wist ze zeker: ze zou nooit meer iemand op haar nek laten zitten. Haar schoonmoeder niet, haar man niet, niemand. Ze was sterker geworden. En die kracht zou ze nooit meer verliezen.
De volgende ochtend werd Olga wakker met het gevoel dat er een nieuw hoofdstuk in haar leven zou beginnen. Wat dat zou zijn, zou de tijd leren. Maar één ding wist ze nu al: dit leven zou het leven zijn dat ze besloot te leiden.
