Op een middag kwam Edward bij me zitten bij het grote raam met uitzicht op de stad. « Je hebt mijn familie weer bij elkaar gebracht, weet je, » zei hij zachtjes. « En je hebt me eraan herinnerd dat er in deze vaak wrede wereld nog steeds een eenvoudige, en heel mooie, vriendelijkheid bestaat. »
Ik glimlachte, mijn eigen ogen straalden nu. « U hebt mij ook iets gegeven, meneer Kingston: een reden om weer in mensen en in mezelf te geloven. »
Buiten scheen de winterzon zachtjes op de straten van de stad, waar een jaar eerder een kleine, maar zeer wanhopige kreet me tot stilstand had gebracht. Dat ene, simpele moment van menselijk medeleven had alles veranderd: mijn baan, mijn toekomst en mijn eigen, gebroken en nu genezende hart.
Want die ochtend had ik niet alleen een verloren en zeer dierbaar kind gered. Ik had, op een manier die ik nu pas begon te begrijpen, en met een diepe, prachtige en met veel moeite verworven dankbaarheid, ook mezelf gered.
