Ik was een beetje verrast, maar kon toch zeggen: « Eh, ja, zeker. Ik kan er maandag wel eentje meenemen. »
Mevrouw Bell glimlachte even, alsof ze wist dat dit zou gebeuren, en zei: « Ik zei het je net al: deze taart? Het hoort bij wie je bent. Je mag er trots op zijn dat je dat deelt. »
Die nacht bleef ik op en dacht – niet aan Izan, maar aan al die keren dat ik probeerde te verbergen waar ik vandaan kwam, denkend dat het me minder maakte. Maar wat als het me juist sterker maakte?
Dus maandag nam ik niet alleen een nieuwe taart mee, maar ook flyers. Ik bedacht een naam: Mele’s Roots, en deelde briefjes uit met de tekst: « Taarten van het land, elke vrijdag vers. Vraag naar de smaken van het seizoen. » Ik dacht dat er misschien wel een paar mensen geïnteresseerd zouden zijn.
Aan het einde van de lunch had ik twaalf bestellingen vooraf geplaatst en een berichtje van iemand die Zuri heette, met de vraag of ik de catering voor het verjaardagsfeestje van haar oma wilde verzorgen.
Vanaf dat moment ging het los. Leraren wilden minitaartjes voor hun vergaderingen. Een meisje bood zelfs aan om een designerjasje te ruilen voor drie taartjes. (Ik zei beleefd nee – het was een lelijk jasje.)
Maar het allerleukste? Izan stuurde me een foto van zijn moeder, midden in een hap, die er verbaasd uitzag. In het bericht stond: « Ze zegt dat dit beter is dan dat van haar zusje – en dat zegt wel wat. »
Ik lachte hardop. Mijn vader keek me aan en vroeg: « Is dat goed of slecht? »
« Heel goed, » zei ik. « Ik denk dat we dit misschien moeten laten groeien. »
Elke donderdag, nadat ik mijn huiswerk had afgemaakt, begonnen mijn familie en ik samen te bakken. Soms bakten we taarten, andere keren koekjes of brood. Uiteindelijk leerde ik meer over onze familierecepten dan ooit tevoren. Ik begon die verhalen zelfs te gebruiken in mijn schoolprojecten – over onze boerderij, mijn grootouders en hoe moeilijk het was tijdens de droge periodes.
